Gıda maddelerini açıkta almayı seviyoruz

1980 yılında kimya mühendisliğinde son sınıfta öğrenciyken ABD’li bir hocadan gıda mühendisliği dersi alıyordum. O gün öğleyin gazeteciden Milliyet Sanat Dergisi almıştım. Dergi ince bir jelatin poşet içindeydi ve henüz açmamıştım. Derse başlarken hocamızın gözüne çarpmış olmalı ki, dergiyi istedi, tek kelime Türkçe bilmezdi, ne yapacak bu dergiyi diye düşünürken anlatmaya başladı: “Türkleri hiç anlamıyorum, gıda maddelerini ambalajsız satıyorlar, hiç gerek yokken dergileri ambalaja koyuyorlar.”

Ülkemiz doksanlı yıllarda ambalajlı ekmek deneyimi yaşadı. O zaman ki bakanın girişimiyle temiz ekmek yiyelim diye ekmeğin ambalajlı satılması gündeme geldi. Bu ekmekçilerin işine gelmedi ve halk da onların yanında yeraldı ve biz bir avuç temiz ekmek yanlısı yalnız kaldık. Çıtır ekmek yeme alışkanlığımızı bırakamadığımız için herkesin elini sürdüğü ekmekleri yemeye devam ettik.

Ambalaj malzemeleri gelişen teknolojiyle çok ucuzlamasına karşın gıda maddelerinde açık satılanların çok ucuz olması tüketiciyi açık satılanlara yöneltiyor. Plastik veya teneke kutuda satılan peynirin aynı markası aynı markette neredeyse yarı fiyata satılıyor. Kutulama maliyetinin eklenen fiyata göre çok düşük olduğu ve ayrıca ambalajlı gıda ürünlerinin daha az fire vereceği açıktır. Birçok gıda maddesini ambalajlı satmak, bırakın maliyet artırmayı maliyeti düşürecektir. Sanki üreticisi de satıcısı da açıkta gıda satılmasını teşvik etmek için işbirliği yapmışlar ve 1 kuruşluk paketleme masrafını tüketiciye bir lira olarak yansıtıyorlar ve tüketiciyi ambalajlı gıda maddelerinden soğutuyorlar.