Gidenler

    Yeryüzü belkilerle dolu... Kimbilir, belki de yaşanacak çok şeyimiz vardı...

    Dayan yüreğim, gelmeyecekler biliyorsun.

    Şimdi nerden anlatsam gidenlerimi, veda ettiklerimi... Babamı, çocukluğumu, çocukluğumla birlikte giden masumiyetlikleri. Sonra yanında  büyüdüğüm  eşimi, neşesi bol olan evliliğimi... Gelmeyeceklerdi biliyorum.  Arkama baka baka kara toprağa  teslim ettiğim babamla birlikte uğurladığım çocukluğum, sonra yine arkama baka baka; hayallerime sığdıramadığım veda ettiğim hayat arkadaşım...eşim... Biliyordum gelmeyeceklerdi. Canım  kanaya kanaya özlemeleri sindirmeyi öğrendim. 

   Yâri sinemde uyuttum de derdini uyutamadım. Ağladım ağladım dindim. Yaşadım kendi  yaralarımı sararak. Karlarım vardı, dumanımı tüttürmedim. Bu yürek nasıl avunurdu bir sürü seçeneklerim olabilirdi. Edinmedim hiç birini, daha genceciksin bu kadar üzülme diyen insanlar öğrenmeliydi, bir gülüşüne bir demlik çay içilecek bir yarin ve gururla veda edilen bir adamın acısı da sevilmeliydi. Buna değerdi. Öğrenmelilerdi, hayatımı acılarımı unutarak yaşamayacağımı. Elbet üzüntü de solacaktı gençlik gibi...

   Hala çok sevdiğim adamın, çektiğim onca acısını nasıl unutabilirdim... devamı uzun, sözcükleri bitmeyecek bir yürek seliydi bu. Dilime türkü edip başa sarıp sarıp dinleyeceğim kadar bir hayli uzundu. Biliyorum bu derdin dermanı da yine Hak' tadır...