Gidenlerin türküsü

Öyle ağırımki kendime sen benden gittin gideli... Bir cefam var idi bin oldu aktı gözüm yaşı sel oldu, yaz baharım döndü kış oldu, sen benden gittin gideli...

Gidenler... Ardına bakmadan o tahta kapıyı çarpıp çıkanlar... Bilmezler ardında neleri bıraktıklarını, gidenlerin türküsüdür bu...

Oysa geride kalan çoktan vazgeçmiştir hayatttan, yaşam durmuştur... Belli belirsiz dalar gözler belkide daldığı yerde bulmak ister ama yoktur artık... Salonda kahkahası kalmıştır, masada çatal bıçak sesleri, odada hıçkırığı kalmıştır, mutfakta sesleri, balkonda o yürek yakan gözleri...

Terketmek acısı nasıldır bilmez terkedilen belki... Ama terkedilen bilir terkedenin vicdansızlığını... Kah kızar ardından, bağırır, bir serçenin kanat çırpınışı gibi çırpınır yüreği sonra gözler dolar ağlamak zordur gurura yedirilemez oysa ne çok ağlamıştır bir damla bile gözyaşı dökmeden... Soranlara unuttun mu onu diyenlere o çoktan unutulmuştur... Ta ki gece olup yalnız kalıncaya dek... Hayali gözündedir, sen onu görürsün o görmez o duymaz... O artık yok olmuştur ama sen onun yokluğunu hissetmek istemezsin... Çünkü zordur alışmak... Onsuz gecelerle savaşmak zordur...

Angut kuşunu bilirmisiniz... Angut kuşunun eşi öldüğü zaman onun başında yas tutar, ta ki ölene dek ve kısa zamanda o da ölür... Keşke hepimiz birer angut kuşu olsaydık... Yüreğimizi başkasının eline verip gitmesini beklemeseydik... Sizi bilmem ama böyle asil bir kuş olmayı çok isterdim... Ne giderdim ne kalırdım...

Hangisi zor acaba gitmek mi zor, kalmak mı...