Giderken Götür Güneşi

Gelip oturdu keder yüreğimin ucuna

Zehir akıtıp içime çaresizlik yılanı

Yağan yağmur şeffaf ve temiz değil artık

Küstü içimdeki çocuk ve terk etti seni

Sessizce izliyorum elinde soldurduğun Nergis'i

Sesim kısılır ve duyulmaz artık

Kendimi bir vefasızlık uçurumuna itiyorum

Yasaksın artık benim olan tüm şiirlerim de

Bir ağaç gövdesine benzettin sevdamı

Her yeşerişimde yıldırımlarla ayırdın gövdemi

Sonsuzluğa uzanan sevdanın tutamadın ucundan

Artık kimsesiz yüreğim seslenir olduğum yerden hüzünle

Bindiğim kayıklara kürek gerekmez artık

Karşılama beni karşılaşmayacağım seninle

Bir fırtına alabora edecek beklide beni

Boş ver bekleme ölüler mutlu edemez kimseyi

Giderken götür güneşi sen yokken oda

Keyifle aydınlatamayacak yüzümü

Bedenimi koyabilirler karanlık toprağa

Kalbimden güç alıp bir gelincik doğar yokluğuma.

Sevinç Şimşek 28.10.10