Giderken kendini de gittiği yere götürmek

Asla kaçamayacağın bir şey varsa o da kendinsin, belki çok klişe bir söz ama her defasında katılırım bu söze üzülerek, belki kendimden kaçmaya çok çalıştığım için, belki hep uzak ülkeleri düşlediğim için, uzak insanları_ hayatları benimkine benzemeyen_

"Bir başka ülkeye, bir başka denize giderim, " dedin,
"bundan daha iyi başka şehir bulunur elbet.
Her çabam kaderin olumsuz bir yargısıyla karşı karşıya;
-bir ceset gibi- gömülü kalbim.
Aklım daha ne kadar kalacak bu çorak ülkede?
Yüzümü nereye çevirsem, nereye baksam,
kara yıkıntılarını görüyorum ömrümün,
boşuna bunca yıl tükettiğim ülkede."

Yeni bir ülke bulamazsın.
Bu şehir arkandan gelecektir. Sen gene aynı sokaklarda
dolaşacaksın. Aynı mahallede kocayacaksın;
aynı evlerde kır düşecek saçlarına.
Dönüp dolaşıp bu şehre geleceksin sonunda. Başka bir şey umma-
Bineceğin gemi yok, çıkacağın yol yok.
Ömrünü nasıl tükettiysen burada, bu köşecikte,
Öyle tükettin demektir bütün yeryüzünde de.
Şehir/ Konstantin Kavafis

İşte böyle, bile bile "giderken kendimi de yanımda götüreceğimi", buruk gidiyorum.

Bir süredir ücretli çalışan bir öğretmenciktim, nihayet devlet baba atamamı yaptı ve böylece çok sevdiğim mesleğimi yaparken daha mutlu olacağım. Bu öğretmenlik yolunda hak eden herkesin emeğinin karşılığını almasını dilerim. Ben şimdi başka bir şehirde bir başka hayat kurmaya gideceğim, zaman bana iyi bir yoldaş olur umarım ve beni o şehrin güzel havasıyla ele ele vererek iyileştirir.

Şimdi önümde güzel bir yolculuk var, yolculukları severim, Alllah yolcunun duasını kabul edermiş ben de çok dua ederim, o an aklıma kim gelirse onun iyiliğini isterim Allahtan, çoğu zaman gözüm güzelim yeşil ormanlara ilişir tepelerde; o zaman da o hayat kaynağının varlığını sürdürmesi ve Tanrının eli olarak yeşilin hep bizimle kalmasını dilerim, mavi göklerin, kuzuların, bacası tüten o yol üstü evciklerin... Hepsinin olması gerektiği yerde oluşu gibi varlığını hep böyle bildik devam ettirmesini dilerim.

Üniversitedeyken çok sık yolculuk yapardım, evimle İzmir arasındaki mekiklerimi saymassak, hovarda yolculuklarım çok olurdu. Trenle Ankara, Balıkesir, Manisa, trensiz Denizli, Aydın, Uşak... Bu yolculuklarda olmayan bir şey var şimdi yapacağım yolculukta, ya da o yolculuklarda olan bir şey şimdi yok. Bazıları hep arttığını düşünür -ne güzel- ben hep eksilirim hayattan.

Dilerim gittiğim yerde huzuru bulur "başkalarınki gibi atmayan huzursuz kalbim".

Not: Sevgili Milliyet Blog ailesi bir süre çok sevdiğim sizlerden ayrı kalacağım için şimdiden çok üzgünüm.