Gidiyorum

Bazen bir çıkış yolu gerekir insana, bir dur gerekir, bir engel…

Çıkarsın yola her şeyi göze alıp, ardında bıraktığın onca şey vardır ama görmez gözün, yaralar seni, durmadan durmadan ve durmadan yaralar, canın acır, gözlerin şişer, dudakların çatlar, burnun sızlar, başın ağrır, canın ağrır…

Çantanda kıyafetlerine sinmiş hatıraların kokusu, ütü kokusuna karışır. Hayatın kat izlerini yok etmek için ütülersin yeni hayatına başlama arefesinde, ve hayatını katlar koyarsın çantana, ütü kokusuyla…

Söküp atmış mısındır kanayan dizinden kabuk tutmuş hatıralarını, yoksa anmak için tekrar tekrar kanatmaktan mı ibaret tüm çaban…

Gidene mi daha çok dokunmaktadır gidilmek, yoksa kalanın canını yakan bu klişe söylemin sarhoşluğu mu gözyaşları…

Her mevsimin pembesi mevcuttur mısralarda, hissettiremediği kokusunu şiirin…

Gidiyorum demek mi zordur gitme demek mi bilmiyorum lakin katladım hayallerimi, umutlarımı ütüledim gidiyorum.

” Kazım Koyuncu – İşte Gidiyorum “un insanda yarattığı inanılmaz etkiye, ve herkesi çok özlemenin bana verdiği yetkiye dayanarak döküyorum bendekileri.