Girişimcinin eğitimi

Türkiye'yi rasyonel işletme politikalarının temelini oluşturmalıdır. Girişimcinin rasyonel düşünecek alt yapıya, deneyime sahip olmadığı şartlarda ona tanınan teşvik ve destek imkanları boşa gitmektedir.
Reel istihdam yaratan Endüstriyel Girişimci; finansman, teknoloji, insan kaynakları ve malzemeden oluşan üretim faktörlerini ve pazarlama yönetimini üstlenecek uzmanları, koordinasyonu sağlayacak Genel Yönetmeni yönetmeyi, yönlendirebilmeyi ve işin rasyonel yönetimine ilişkin kararları verebilecek bilgi ve beceriye sahip olmalıdır.

Endüstriyel Girişimci İşletme yönetiminden önce; risk alabilmeyi, riski yönetebilmeyi de gerektirmektedir.

Uzmanlar ve yöneticiler, girişimcilerle uyum sağlayama-dıkları veya çeliştikleri zaman rahatlıkla işi bırakıp bir başka işe geçebilmektedirler. Bu durumda işletmenin sürekliliğine ilişkin sorumluluk girişimciye kalmaktadır. Bu şartlarda işin yönetimine tam hakim olamayan; vizyon, proje, strateji, otomasyon, oto-kontrol, rasyonel, motivasyon kavramlarını bilmeyen, kullanamayan bir girişimci, (duygularından soyutlanarak objektif karar vermek yerine) duygularını işe karıştırarak kişisel arzularını içeren kararlar vererek işi karıştırabilmektedir.

Uluslararası şirketler franchise vereceği girişimcinin öncelikle eğitim programında başarılı olmasını istemekte ve sonra da işin bir profesyonel tarafından yönetilmesini de şart koşmaktadır ki; girişimci işletmenin kontrolünü yapabilsin ve işi yöneten profesyonelin yetersiz olduğunu anlayarak işten uzaklaştırabilme kararı verebilsin.

Belirtilen şartlarda bile franchise verilen şube periyodik olarak şirket Genel Merkezi tarafından kontrol edilmekte ve gereken uyarılar veya düzenlemeler yapılmaktadır.

Oysa ülkemizde çok büyük yatırımların risklerini üstlenen, hatta devletten teşvik-destek alan girişimcilerin işe hakimiyetleri ve işletme yönetimine ilişkin, bilgi ve tecrübelerinin ne kadar olduğunu hiçbir kurum incelememektedir.

Girişimcinin eğitiminin ve yeterliğinin kriteri olarak kabul edilen, kamuoyuna kalite belgesi olarak lanse edilen, Şirketlerin organizasyon- unun uluslararası rasyonel standartlara uygunluğunun kontrolünü sağlayan ISO 9000 Belgesini zorunlu sektörlerde faaliyet gösteren şirketler almak- tadır, ancak eğitimde süreklilikten sakınılması ve personel sirkülasyonunun yüksek olması, belgenin ruhuna uygunluğunu engellemektedir.

Ayrıca ISO 9000 standardı sadece işletmenin yönetsel prosedürüne ilişkin bir düzenleme olarak hazırlanmıştır. Şirketin verimlilik, karlılık ve gelişimine ilişkin standartları içermemektedir. Bu nedenle ISO standardına sahip bir çok firma da batabilmektedir, hatta batmaktadır da. Bu nedenlerden ötürü teşvik verilecek, hatta teşviksiz iş kurmak isteyen kişilerin girişimcilik konusunda yeterli bilgiye ve psikolojiye sahip olması konusunda Girişimcilik Eğitimine ve Yeterlilik Sınavına tabi tutulmalarının ön koşul olacağı gerekli düzenlemeler yapılmalıdır. Teşviksiz bile olsa bir girişimcinin yanlış bir yatırımda bulunması veya bir ticari şirket kurması ulusal servetin heba olmasına neden olmaktadır.

KADRİ KANPAK