Git yaa git, tilkiliğinde sende kalsın, kurtluğunda…

Nasıl bir yürektir bu sırası gelince tilki, sırası gelince kurt oluyor. Muhtaç değilim kapına, olmak gibi sevdalar da yok yüreğimde… Sanma kendini bir şey , sanma…

Sen ne isen, ben o’yum, sadece sıfatlarımız var önümüzde…Kazandıklarımız/ kaybettiklerimiz... Böbürlenme karşımda, sakına yerme'de...

Tilki olup bugün kazansan, bugün gülersin, kutlarsın başarını, kırmızı halının sonuda , naraların da tükenir elbet... Kaldığında çırılçıplak, işte o zaman anlar mısın bilmem.

Çekil önümden; önemsemiyorum artık, biraz da sen önemse!!!

"Bir vakit Tilki ile Kurt çok iyi arkadaşlarmış, Yedikleri içtikleri bir imiş. Biri tilki, biri kurt... günlerini beraber geçirir, beraber avlar, beraber ormanda gecelerlermiş. Derken..T ilki ile Kurtun yolu bir ırmağa denk gelmiş… Islanacaklar, ya da uzak köprüyü dolaşacaklar.Kurt bu ya, Tilki’ye “Sen, benim en iyi arkadaşımsın, dostumsun, bak ben hastayım, çelimsizim, ıslanırsam kötü olurum, sen beni sırtında karşıya geçirirsen çok mutlu olurum.” Tilki bu ya huylanmış, i çinden ben senin ne tip olduğunu biliyorum, görürsün sen gününü demiş içinden. Sonra da; tamam madem öyle hadi gel sırtıma bin demiş, almış sırtına kurt’u, ırmağın ortasına gelince sırtından atmış ırmağa, geçmiş gitmiş…

Kurt seslenmiş peşinden; “Ey Tilki, bu yaptığın ayıp, benim sırtımın ıslaklığı kurur geçer amma, senin bu kötülüğün ebediyen senden gitmez!" diye bağırmış."

Sahi öyle değil midir ilişkiler de, çelme atıldığındaki acılar, bir tarafın kazanmışlık, bir tarafın yıkılmışlık resmi... sahi, kim kazanır?

Bugün bunu düşündüm.

Hangimiz kurt, hangimiz tilki…