Gitme diyenin olmalı...

Uzun bir yola düşmüşüm…Uzun upuzun bir yola…

Almışım başımı gidiyormuşum da bir dön diyenim yokmuş ardımda.

Dön, gitme kal, kal yanımda …

Kal yanımda anlat hele öfkeni ,

Kal, gitme, aç hele yüreğini diyen yokmuş...

Almışım elime yüreğimi, bir yamalı bohça misali de

''Kal, gitme'' diyenim yokmuş yanımda, kal gitme…

Geçtim ipekten, atlastan da,

Bir kağıt mendil uzatıp da sil gözyaşını kal, gitme diyen yokmuş yanımda.

Çocukluğumu sarmışım bir beze, gençliğimi dürüp koymuşum başka bir beze,

Yaralı yanlarımı koymuşum bir naylon poşete, kanları sızmasın diye…

Acı, tatlı anıları, ömrümdeki sancıları da koyuvermişim içine.

Hepsini alıp yanıma yüküm diye düşmüşüm yola da

''Kal, gitme'' diyenim yokmuş ardımda..

Haydi demişler uğurlar ola…Yolcu yolunda gerek düş bakalım yollara…

Nasılda üzülmüşüm ardımdan sallanan kola…

Gitme deseydin demişim, kal deseydin demişim, sesim çıkmaya çıkmaya…

Nasılda sıkı sarılmışım üstümdeki yorgana…

Meğer ''düşmüş'' düştüğüm yol, meğer ''düşmüş'' sallanan kol…

Nasıl da sevinmişim uyandığıma…

Olmalı elbet dostum, olmalı ya…

''Kal, gitme'' diyeni olmalı insanın,

Yanacaksan beraber yanalım diyeni olmalı,

Her yanı ateş olan bu yangın meydanında…

''Kal, gitme'' diyeni olmalı insanın ,

Yüreği yangın söndürücü, dostluğu özlem dindirici,

Varlığı, yaşama attığın halat olan, birileri olmalı.

Olmalı dostum olmalı ya…

Bir ''kal, gitme'' diyen olmalı ardında…

Lillo