Gitme(ler)

Kalan olmak gidenlerin anılarının da sorumluluğunu taşımak gibi oldu hep. Bu eşyayı sahiplenmek değil, tam tersi boşluğu sahiplenmek; duvarların ya da atmosferin sardığı boşluğu... Birinin anlamsız gözlerle baktığı yerde başka biri direnme gücünü çoğaltır. Gidenlerin silueti bıraktıkları ayak izlerinin üstünde yaşamaya devam ederken bir süre sonra o gölgeleri de giyinip, üstünüzde kat kat biriken bir yaşanmışlık katmanıyla yürümeye devam ettiğinizi fark edersiniz... Yaşam uğurlamalar ve gidişlerle "ayrılmam" dediğiniz noktadan sizi koparıp hiç düşünmediğiniz şekilde rotanızı çizebilir.. Aslında bir çok alanda hiç bir şey elimizde değil. İçimizde; yüreğimizin uzantısı dallarda parmak izlerini sakladığımız sevdiklerimizin çoğalttıkları işi daha da zorlaştırır...
...
En çok "gidiş"leri biriktirmiş insanlar vardır; hep uğurlamış, yolcu etmiş... Ardına bir kez olsun dönüp bakmayanları bile özlemiş, beklemiş insanlar... Gidenler tıpkı yeni bir eve taşınırken farkında olmadan biriken ve artık işine yaramayacağını düşündüğü kalabalıkları arkalarında bırakırlar. Kalanlar ise o bırakılanların gidene ait en değerli parçalar olduğunu düşünür, sahiplenir, saklarlar.. Giden ise tanımadığı boşluğa sadece kendini taşımanın hafifliğini yaşar bir süre... Sonra özler, eksikliğini hisseder hatta "eskiydi ama tam da şimdi ona ihtiyacım var" der.. Bazıları bu noktada yeninin ışıltısıyla unutur geride kalan "kalabalık"ları... Bazılarıysa eşyaya anlam katanın aslında onda biriken yaşanmışlık olduğunu öğrenir yaşadıkça...
...
Ait olduğunuzu hissettiğiniz boşlukların ve insanların sizi dışarıda bıraktığını hissetmek için kapıların kapanmasını beklememek gerekiyormuş. Kişisel Gelişim Uzmanları; "yürü, devam et, sen önemlisin" telkinleriyle bizi ayakta tutar nasıl olsa! Gidişler ve uğurlamalar üzerine şarkılar dinleriz...
"Gel-Git" komutlarına "med-cezir" diyenlerdir bu düzeni bozan!
Şimdi şiir kitaplarınızı yakabilirsiniz!

özlem özkaya