Gitmek, Vazgeçmek Değildir

Hani vardır ya hepimizde. Gitmek isteriz bazen. Kalabalıklardan, şehrin hızında kaybolmaktan kurtulmak isteriz. Sabahın kör karanlığında yollara düşmek, trafikte boğuşmak, insanlara çarpa çarpa yürümek yorar bizi. Her sabah, metrobüste ’’ hoş geldiniz, iyi çalışmalar dileriz’’ anonsuyla, modern köleler olarak çalışmaya taşınmak, zincirlerimizi kırma isteği uyandırır. ‘’Hadi!’’ deriz. Gidelim buralardan, özgürlüğümüzü ilan edelim. Bir dağ köyüne, bir sahil beldesine ya da uzaklarda henüz adını bilmediğimiz her hangi bir yere… Ama sanki geçmişle bağımızı koparacaktır gitmek. Kendimizle bağımızı koparacaktır… İç hesaplaşmalarımızda mağlup oluruz çoğunlukla. Hüzünle yaşamanın vakur hali bahanemiz olur. Ama aslında kalmayı kabullenişimiz, kendimize verdiğimiz en büyük cezadır.

Gitmek için geç değil, hiçbir zaman… Vazgeçmek, kaybetmek değil, biliyorsun…

Yürüdüğüm yollar geliyor aklıma sonra. Muhakkak, hep sonra… Mavi kanatlı kapılardan geçişim… Ekmek ve tuza huzur deyişim… ‘’Yine mi?’’ deme bana! Cinnet anlarında koluma sarılan bir el geçmişim… Ardıma baktığım doğru ama yalan dünde kaldığım… Yürümeyi öğrendim, bak! Yürüdüğüm yeni yollara bakabilmeyi… Avuçlarımda iki minik el, gülücük döşeli zamanlardan geçmeyi sevdim. Yine de gitmek için geç değil hiçbir zaman ve gitmek vaz geçmek değil. Anlıyorsun…

Yakama iğnelenen her hüzün artık benim. Kedere evrilmedikçe korkma sakın. Hem derinliklere yakışır hüzün, bilirsin. Ve hisseden bir ruhun gölgesinde huzur bulur ancak.

Biz iki can… Yan yana… İki can… Yoldaş, sırdaş, gönüldaş…

Ve iki can sığdırdık canımıza, candan öte… Gülüşleri yeşillendi bahar dallarında, cıvıl cıvıl… Bildiğim, anladığım her şeyden öte… Yaşamaktı.

Gitmek için geç değil, hiçbir zaman… Gitmek vazgeçmek değil hem. Ya da vazgeçmek, kaybetmek…

Sevdiklerimiz yanımızda olsun yeter…