Gitmek var aklımda

Gitsem diyorum uzaklara hiçkimsenin beni tanımadığı ve benim hiç kimseyi tanımadığım bir yerlere. Yanıma yalnız anılarımı alsam, içerisinde acılarımın bulunmadığı, ruhumu hoş bir gülümsemeyle ısıtan anılarımı sadece.
Silebilir miyim acaba bendeki seni, ruhumdaki izlerini. Bende yarattığın fırtınanın aksine sessizce gidişini. Hem de hiçbir sebep yokken, hem de yüreğimdeki serçeler kanat çırpmayı, uçmayı öğrenmeye başlamışken.

Farketmişken mutluluğun daha ötede olmaklığını, ata binmekten, futbol oynamaktan ya da ...

Farkedebilecek miyim bundan sonra bülbüllerin ötüşündeki o gizemli nağmeleri, kahkalarla gülebilecek miyim bir daha, farzedebilecek miyim kışın ortasında bahar olduğunu ya da karanlığın aslında güzel olduğunu?
Peki ben nasıl atacağım yorgunluklarımı, güllerle bezenmiş gülümsemen olmadan, sigara içmenin sahte mutluluğunu nasıl yaşayacağım senden sonra, peki ben nasıl mutlu olacağım?