Gitmek

Ağlamaklı başlayan hayat, neler neler tattırır insana. Yaşanılan gel gitler, hasretler ve kavuşmalar… Hepsi bizler için, bilen ve gören için, hepsinden alınacak bir şeyler var aslında.

Gitmek…

Güzel bir şehri terk etmek gibi… Daha hiç tanımadan sahillerini, martılarını dinlemeden kaçıvermek apansız…

Sevmek…

Başkentidir çoğu zaman hayatın, mutlu kılmaya yeter kanaatkar ruhumuzu…

Bir bakış, bir gülüştür bazen yorgun ruhumuzu okşar derinden…

Sevgi…

Dinlendirir, demlendirir yeniden. Hızla geçen hayata inat durgun, kıyısında yıkandığımız bir ırmak gibi sakin.

Aşk…

Huzurla huzursuzluk, acıyla tatlı, güzelle çirkin, mutlulukla mutsuzluk arasında…

Bir kere değdi mi yüreğe, hep tedirgin yaşarsın hayatı korkarak…

Ya yeniden kanarsa dizlerim dersin, ya yeniden düşerse yüreğim acıya…

Sonra…

Korkutmaya başlar mutluluk insanı, karanlık kadar…

Dipsiz kuyularda hissedersin mutlu oldukça kendini.

Tüketir gibi yaşarsın bir an önce bitsin istersin mutluluk…

Onu öyle tüketirsin ki, neyin acı neyin tatlı olduğunu şaşırırsın.

Ve ağlarsın gülmen gereken yerde, gülersin ağlanacak haline…

Elma şekerine aldanan çocuk gibi kanarsın güzel bakan gözlere, güzel sözlere…

Savrulursun gazel gibi eylülde, sonra üşürsün…

GİTMEK gelir içinden…

Gitmek, bir şehri tanımadan terk etmek gibi, kuytularına girmeden, denizi seyretmeden…