Gittim çünkü sen hiç gelmedin

Senin şaşalı aptal dünyana ihtiyacım yok benim. Benim senin sevgine ihtiyacım vardı. Bana sevgi vermediğin için bu kadar kızgın, bu kadar saldırgandım işte. Usandım beklemekten, istemekten, alamamaktan. Ne vardı beni sevseydin, bi kahve içseydin kapına geldiğimde.. her şey bir yana beni tanımayı seçseydin ne olurdu?

Ben seni tanımayı seçtim, oysa sen bana gelmedin!

Gelemedin.
Yüzleştirilmekten korktuysan, korkmamalıydın.
Tek istediğim bir kahve içmek ve bana benzediği söylenilen gözlerine bakmaktı.
Benzerlik ve farklılıkları kendi gözlerimden görmek
Ben hiçbirşey vadetmeyecektim, hiçbirşey vadedemezdim.
Başka hiçbirşey de istemiyordum...

Seçmedin! Bu senin, bir ileri bir geri oyunundu. Zaten gerçekten bir kadını sevmeyi seçseydin beni mi seçerdin. Bu olmayacak bir şeydi. Bağlarım kopmayacaktı biliyordun görüyordun. Bunu seçtin çünkü kendi egonla ilgili her şey. Sabit bir güç unsuru olarak orada durmadın. Bu bence sevmemekti, sevmeyi istememekti.

Ayrıca ben benim yanımda sabit kalacağına emin olduğum tarafı seçerdim. Annemi seçerdim. Senin benle mi yoksa benim üzerimden annemle mi temas kurmak istediğini bilmiyorum. Beni hayatına entegre edemeyecektin. Ben de bunu beceremeyecektim.
Anneme ihtiyacım vardı. Annemi hem senden çok daha iyi tanıyordum, hem de bugüne dek ihtiyaçlarımı o gidermişti. Ben annemi kaybetmeyi göze alamazdım.
Benle uzaktan ilgilendi bazen. Gerçekten vakit geçirdik mi bilmiyorum. Sarıldı sevdi. Ama bir o kadar da bana kızgın dı hep. Belki yaramazlıklarıma, belki de hep gözlerimde gördüğünü söylediği sana...

Yine de senden iyidir. En azından yanımda kaldı. Çok kavga ettik, hayatımın sınırlarının içindeydi hep. Yerini bilemedi hem anne hem baba olmaya çalışırken belki benim her şeyim hatta ben olmaya kalktı. Bunun için çok çatıştık ama simdi bitti...

Sen nerdeydin ?
Yoktun!

Sen hep böyle yabancı, uzak ve soğuk biri gibi kaldın. Öylece izledin hatta izlemedin bile belki.
Bu kalabalıkta senin kim olduğunu bile bilmiyorum
İç sesimle konuşuyorum...