Giydirilmiş hayatlar

Bazılarımız anlatamadık, bu yüzden anlaşılamadık da ve böylece hayata bir düğüm attık.

Önce kendimize anlatıp, kendimizce anlaşılmayı denemedik. Birileri tarafından anlaşılamama kaygısına düştük.

Birilerini mutsuz, huzursuz, güvensiz etmemek için sardık sarmaladık doğrularımızı. Ayrıca korktuk, kızgın bakışların üzerimizde olmasından.

İlkokul çağlarımızda başladık kendimiz olamamaya.

Ama yapmamıza izin verilmeyen her şey, hep bizim iyiliğimiz içindi değil mi?..

Sevmediğimiz sınıf arkadaşımıza küstüğümüzü öğretmenimiz öğrendiğinde tüm sınıfın önünde barışmış olmak zorunda kalıyorduk. Tenefüs zili çaldığında ise her şey eski haline dönüyordu tekrar.

Annemiz kızmasın diye bir ders kitabı koyduk önümüze, sözde ders çalıştık...

Ama yavaş yavaş büyüyorduk...

Yemek saati geçmeden evde olmak zorundaydık ve bu yüzden çok sevdiğimiz arkadaşlarımızla keyifli sohbetleri yarıda kestik..

Yıllar geçiyordu...

Bir ayağımız yerden kesilmiş, diğerinin ise yere sağlam basması mecburiyetti.

Galiba sakıncalı şeyler girmeye başladı hayatımıza.Aşık mı oluyoruz ne, eyvah babamız duymasın keser bizi.

Cinayet işlemiştik sanki ve cezalandırılıyorduk.

Zaten bizim aşık olabileceğimiz kişinin nitelikleri de belirlenmişti birileri tarafından. Bu birilerine yakın arkadaşlarımız bile dahildi...Kaliteli bir üniversitenin gelecek vaadeden bölümlerinden birinde okumuş olmalıydı. Biz de zaten güzel sanatlar yerine mühendislik okumadık mı?..Ayrıca kazancı rahat yaşayabileceğimiz kadar olmalıydı...Daha neler neler...

Ve bunlarla birlikte geldik kaç yaşına...

İstemediğimiz bir mesleği edindik ve yüreğimize dokunmayan bir evlilik yaptık. Hala yıllar öncesinden gelen sıkıcı hayatlar kısacası.

Ucundan ya da ortasından hepimiz yaşadık bunları.

Şimdi ise; ya o düğümü çözüp kendimizi kazanacağız ya da...