Göç

Hep umudun peşinde göç edeceğiz. Hangi şehirde, hangi ülkede olduğumuzun ne kadar gelir sahibi olduğumuzun bir önemi yok. Sadece mutluluğu aramak için yol alacağız.

Mutluluk dediğimiz, bazen sadece ekmek parası bazen yeni bir yaşam kurma bazen de sevdiğimiz kişi olsa da, mutluluğu getirecek umut hiç sönmeyecek yüreklerde... Tüm engelleri kaldırmaya tüm imkansızları başarmaya yetecek, o sonsuz yaşam kaynağını sunacak kalbimize. Yorulmak yıldırmayacak o zaman, yollarda daha bir gidilesi sabahlar daha bir aydınlık olacak.

Ve yollar bizi hep göçe sürükleyecek...

Göç ederken çıkılan yol boyunca mutluluğu ararken, esasında bize başka mutluluk veren şeylerde birer birer arkada kalacak. Gözlerimiz yaşla onları ardımızda bırakırken umut bize gelecek için mücadele etmeye değecek yegane gücü verecek. Yolculuk hiç bitmeyecek.

Yol boyunca pek çok yoldaş olsa da yanımızda an gelecek hepsi terk edecek bizi. Bazen riyakarlıktan, bazen mecburiyetten... Yalnız yapayalnız kalacağız yolumuzda çünkü herkes eninde sonunda yalnız kalmadır o yolda. O yolda umuda ulaşmadan önce kendine ulaşacak, kendini bulacaktır düşlediği saraylardan önce. Yolun kenarında yitip gitmiş bir halde görecek kendini tanımayacak en başta. Eğer yeterince iyiyse sırf bir düşküne yardım etmek için uzatacak elini, aslında kendine el verdiğini bilmeden.

Sonra doğrulacak kalkacak oturduğu gölgelerden, dimdik duracak tüm zorluklara doğru, mücadele başlayacak. Neredeyse yolun sonuna gelmiş de olsa yolculuk işte o zaman başlayacak esasında. Kendine ulaştıktan sonra varacak hedefine.

Göç böyle olacak her ademoğlunda. Kendi yolunda gidenler bunu bilecek, bazen bilmesi gerekenlere öğretecek. Öğrenmesi gerekenler öğrenecek diğerleri her sabah yeni bir rüyadan uyanacak yataklarından, aslında hiç uyumamış olmayı dileyerek.