Gökkuşağını görmek ister misin?

Nisan’ı da ortaladık ya, Mayıs’ın eli kulağındadır artık; yetişemez oldum artık ben günlere, aylara derken, mevsim ayarlarım da şaştı!

Nedir bu hız, acele?

Gerçi, mevsimler de karıştı ya birbirine, şaşkalozluğum biraz da ondan!

Lakin durumun çoğu şundan ibarettir:

Haberlere göz at, “Ahh” diye hayıflanıp, “Off” diye sayfayı kapat!

Facebook’una bak kimden ne mesajlar gelmiş, kim neler yapmış; maillerini kontrol et…

Cep telefonuna günde bilmem kaç kere gelen reklamları oku; bankalardan falan gelen “Gülgün Karaoğlu’yla mı görüşüyorum?” sorusunu bertaraf etmeye çalış…

Arada birkaç-işini hallet, yeni bir durum var mı diye Facebook’unu, maillerini kontrol et; Google’da adını ara, hakkında bir şeyler var mı diye…

Yine bir-iki işini hallederken gelen telefonlara cevap ver; yemek karıştırırken mesela, zamandan kazanmak için telefonu omuz ve kulağın arasına sabitleyerek anneni ara!

Yeni gelişmeleri takip etmek için gazetelerin internet sayfalarını aç, “Cıkss… Cıkksss..” de, Facebook’unu, maillerini kontrol et, duruma göre “Beğen” tuşuna bas, bir-iki satır yorum yaz; mesajlara cevap ver…

İş yaşamını falan bilerek katmıyorum işin içine; hafta sonu karabasanlar üzerinize çökmesin diye!

******

Biraz rahatlamak istediğinde televizyonun karşısına geçiyorsun, ya da pc de müzik dinliyor, o arada da biraz oyun oynuyorsun…

Şekerim, kendi kendimizle yalnız kalamıyoruz ki yakalayalım günleri, haftaları falan!

Çok yoğun çalıştığım dönemlerde en sevdiğim yer evde mutfaktı!..

Hem evliydim, o vakitler, hem de oğlum henüz küçüktü; iş dönüşü yemek işlerini halledip de, ertesi gün hazırlıklarını yaparken yalnız kalabildiğim tek mekandı!

İnsan, ancak yalnız kaldığında kafasını toparlayabiliyor bana göre!...

Ve, ille de olması gerekiyor…

******

Tuvalete gitmek için dizinin reklam arasını beklemek, aynı anda biten çamaşır makinesini kapatmak, kapağın açılmasını beklerken bir koşu bulaşık makinesini çalıştırıp da, reklam bitiş müziğini duyup çamaşırları makineden çıkarmayı bir sonraki reklam kuşağına bırakmak…

Hiç farkında değiliz, koştur koştur; acayip bir koşuşturma içindeyiz!

Keyif almak istediğimiz yerde strese girmekteyiz!...

******

Nereden nereye, geçenlerde çocukluğumdan kalan hoş bir an aklıma geldi.

Anın hoşluğu annem için pek nahoştur, duysa; ışık huzmesi olur ya, güneşten mütevellit, o ışık huzmesinin içinde parıldayan, oynaşan şeyleri izlemek çok hoşuma giderdi…

O oynaşan şeyler aslında minicik tozlardı, havada uçuşan, toz tarafı umurumda olmadığından görsel şölenden mest olurdum!

Kafamda sıkıntı ve sorunlar henüz pek az olduğundan, hali hazırda yaşamın koşturma aşamasına geçmemiş olduğumdan ışık huzmesini ve içindekileri görebildiğimi şu an biliyorum; ve yine de biliyorum ki şu an aynı şeyi görsem, ki mümkün değil bu koşuşturma esnasında, keyif yerine havada uçuşan tozların sebebi olarak kendimi suçlarım!

******

Fazlası değil, biraz sakin kalabilmek gerek; şöyle sırf kendimiz için yaşayacağımız bir saat, üç, beş…

Zamanı kavramakla birlikte, kendi zamanımızın ayırdına varabilmek; hani ne idik, ne olduk? Neleri küçümsedik de, bak aynılarını yaşadık!

Neleri büyüttük gözümüzde de, bak fazlasını yaptık, falan…

******

Zaman yakalanmaz kolay kolay da, hani anı yaşa falan diyorlar, keşke pek kolay olsa; keşke becerebilsek, hani nerde!

Bu konuda bir becerebildiğim şey var, mesela, eğlenceli bir yere mi gidiyorum, bütün sıkıntılarımı bir kenara atıyorum! Dönene kadar beklesinler!

Atamayacak kadar sıkıntılıysam, eğlenceli yere de gitmiyorum!

Birbirine karıştırarak ne kendime, ne de etrafımdakilere acı çektirmiyorum…

******

Sonuç itibariyle, sanal koşuşturmalar ile yaşamsal koşuşturmalar arası biraz mola almak gerek; gökkuşağının altından geçerken farkında bile olamayız yoksa!

Hoş, İnternette çokça görüntüleri vardır ama, gerçeğinin ayırdında olmak da, altından geçmek de bir başka!