Gökyüzü bir ağlasa….

Öyle dolu ki birkaç gündür gökyüzü, dökse gözyaşlarını rahatlayacak sanki ya da ben kendimi öyle teselli ediyorum.

Hani boğazınıza düğümlenir ya bazen söyleyemedikleriniz, dillendiremediğiniz acılarınız;işte o an gökyüzünün bulutlarla kaplı hali gibi olur insanda.Kara kara bulutlar gökyüzünde kendilerine yer edinir içinizi bunaltır, ama tek damla yağış olmaz.İşte bir şeylerin boğazınızda düğümlendiği o zamanlarda , kara kara bulutların gökyüzünü kapladığı gibi kaplar göz pınarlarınızı sisli damlalar.

Bir tek soru, bir sevgi dolu sözcük belki de , damlatmak için yeter göz pınarlarınızdaki o çok anlamlı damlaları.Ama konuşamazsınız hiç, tek kelime süzülüp de çıkamaz iki dudağınızın arasından, hatta size gösterilen şefkat veya yöneltilen ‘’ neyin var?.. ‘’ gibi tek kelimelik soru akıtmazda göz yaşlarınızı.Öylece kala kalırsınız.

Birkaç gündür öyle dolu ki gökyüzü bulutlarla.Aklıma birden insanlarda da olan o anlamsız ruh halinde mi acaba gökyüzü sorusunu getirdi…

Aslında hiçbir şey yoktur ortada, sadece canınız sıkkındır, çevredeki her şey biran anlamını yitirir, sevdiğinizi, sevildiğinizi unutursunuz, bu dünyada yapayalnızmışsınız gibi hissedersiniz, sizi mutlu eden değerler aklınızdan silinir….

Durup düşünürsünüz hayatınıza dair bazı detayları ama bakmışsınız ki, sizi en mutlu eden anlarda, en çok sıkıntı veren acılarda yoktur o an için zihninizde…

Sadece kendinizin bile anlam veremediği bir şeylerle dolmuştur aklınız, ki bir şeylerle dolduğunu sandığınız aklınız bile boştur…(Bu cümlede de olduğu gibi karışıktır işte bir şeyler…)

O an sadece ağlamak ister beklide insan.Sanki ağlasa hafızası eski halini alacak, anlam veremediği kargaşa yerini isimli sıkıntı veya sevinçlere (her neyse işte) bırakacaktır, ’’ olsun (sevinçlerim)sıkıntılarım gelsin aklıma ama eski halime döneyim’’ diye bir istek duyar.

O an sadece ağlamak ister işte…

Ama yapamaz…

Boğazı düğümlenir, gözleri nemlenir, ama göz pınarlarının ucunda birikip durun yaşlar bir türlü dışarı süzülemez.Öylece bekler işte ağlayıp açılacağı anı veya normal haline döneceği zamanı….

Gökyüzüne her baktığımda;‘’elimden gelse ağlamana yardım ederdim, sana her baktığımda benimde bazen yaşadığım o anlamsız anlamlara bürünmüş gibisin, aslında akıtsan sende bulutların arasına sakladığın gözyaşlarını açılacaksın, karanlığın arkasındaki güneş seninde bizimde ruhumuza ışık saçacak…’’ demek geliyor içimden.Ama elden ne gelebilir ki….

Gökyüzü bir ağlasa oda bende açılacağız sanki….