Gökyüzü göçerleri

Biz gökyüzünün gezginleriyiz…
Evsiz barksızları,
Çulsuzları, göçerleri,
Hatta Romanları da diyebilirsiniz…
Uranüs, Mars, Neptün,
Saydırmayın işte hepsini,
Ama sihirli güzelimiz Dünya’yı bilin…
Çoluk çocuklarımızda var bizim…
Devasa bir aşiret gibiyiz…
Merak etmeyin acınacak halde değiliz.
Uzayda yanan bir ocak bulduk kendimize,
Üşümüyoruz, ışıksız değiliz…
Onu biz mi yaktık çölde bedevi misali,
Yoksa o yanan Güneş’mi topluyor başına bizleri bilmiyoruz.
Çok da umurumuzda değil işin aslı… 

Hani soğuk gecelerde çölde ateş yakılır ya,
Çöl olması şart değil,
Sahilde de olabilir,
Dağ başında da…
Bu ateş oranın her şeyi oluverir bir anda...
Isıtır korur.
Işık verir korur.
Ateşin ruhu canlıyı korur…
Ve besler…
En güzel lezzetler o ateşin başında buluşur damaklarla…
En güzel şarap ateş başında içilendir.
En güzel dans ateş dansıdır…
En güzel şarkı orada söylenmiştir… 

Söylentiye göre bizim atamız Güneş’miş…
O yüzden atmazmış bizi başından…
Ve de sönmezmiş hiç,
Var gücüyle bizim için yanar dururmuş…
Bizde fazla yakın olmak için çırpınmıyoruz…
Bizde memnunuz aslında bu deliden…
Ancak değişmişiz epeyce,
Farklıyız ondan…
Hala da değişmekteyiz…
İşte biz uzay gezginleri Güneş’in başına toplanmış.
Gökyüzünün keyfini çıkarıyoruz…
Dünya’nın bize verdiği balık ve şaraptan başımız dönüyor
Dönüyor, dönüyoruz bizde…
Dönmek iyi geliyor bize…
Ne önümüz yanıyor
Ne arkamız donuyor…
Güneş’in çocuklarıyız biz…
Değişmez olan tek gerçeğimiz bu…
Ve üşüyen ellerimizi uzatıp ona
Başında insanlığımızı yaşıyoruz…