Gökyüzü

Saat 4:30 civarı. Su sesine uyandım. Kalktım.
Bu ne bu saatde diye! Ses, apartman boşluğundan geliyor. Havalandırmadan. Yağmur çoşmuş, içeri girmeye çalışıyor.

Gökyüzü; ayların kuraklığına inat, yeryüzüne akıyor.

Belki de acıdı da kaldırdı önündeki engelleri. Sevindim. Aylardır damlasını bile göstermeyen gökyüzü cömertleşmiş, adeta ana su boruları patlamış da,
yeryüzüne akıyor.

Sabah 8 civarı. Gökyüzü hala cömert. Saatlerdir yeryüzüne akıyor.

Ne oldu ki!
Bugünün ne farkı vardı!

Günün farkını, televizyon söyledi. Gökyüzü kara. Çünkü;
Şehitlerine ağlıyor.

Yapamadığımızı yapıyor. İçimize akıttığımız gözyaşlarını dışına akıtıyor.
Ben uyurken, o ağlıyor...

Şehitlerimize ağlıyor.

Gökyüzü ağlıyor.
Analar ağlıyor.
Türkiye ağlıyor.