Gökyüzündeki melek

Gecen sene bu zamanlardı o acı zaman, okul yıllarım çok iyi geçti hele lise yıllarım daha da güzeldi sınıf arkadaşlarımla çok iyi anlaşırdık, birbirine bağlı bir sınıftık yani, Neyse bir arkadaşım vardı adı Ümitti, çok sesiz bir çocuktu Ümit; onun sessizliğini tek bozan şey Beşiktaşın maçlarıydı Bizim sınıftaki tek Beşiktaşlı onunla bendim zaten tek o konu hakkında konuşurduk onunla…

Şarkıda söylerdi ama çok ısrar ettiğimizde yani zorla söyletirdik uzun lafın kısası iyi bir arkadaşımızdı. Son sınıftaydık artık ayrılık zamanı yaklaşıyordu ve hepimizde çok üzgündük… Arkadaşlardan biri bir fikir sundu bizim okula çok uzak olmayan bir yerde yazlıkları varmış, deniz kıyısındaymış, çok da güzelmiş, "Hep beraber oraya gidelim; hem denize girer eğleniriz hem de mangal falan yakarız, " dedi ben karşı çıktım hem okludan kaçıp gidecektik hem de denizdi ve yüzmeyi de herkes bilmiyordu ben kızları kandırdım hiçbiri gitmeyeceklerdi neyse biz kızlar gitmiyorduk sadece erkekler gidecekti ve 2 Mayıs Salı günü hepsi gitti…

O gün sınıf bomboştu ders bitiminde herkes evine dağıldı ben bir arkadaşıma gittim; saat dört gibiydi telefonum çaldı açtım telefonu sınıf arkadaşım, "Hemen okulun önüne gel, " dedi. "Neden?" dedim. "Ümit denizde boğulmuş ölmüş, " dedi.

O anda dünyam başım yıkıldı kendimi okulun önüne zor attım gittiğimde herkes oradaydı ve ağlıyordu; yavaş yavaş yaklaştım yanlarına Cemal bana dogru geldi. Cemal yazlığın sahibiydi, fikri ortaya atandı ve gözleri kıpkırmızı olmuştu; boynuma sarılıdı ve ağlamaya başladı. "Kurtaramadık, yetişemedik, " dedi. İkimizde bağıra bağıra ağlıyorduk, hepimizin içi yanıyordu, canımız kardeşimizi kaybetmiştik…

Allah onu bizden çok erken almıştı. Artık Ümit bizi gökyüzünden melek olarak izleyecekti ve hep bizimle olacaktı… Seni hiç unutmayacağız....