Gökyüzünün ışıklı oyunları

Kapkaranlık gökyüzünde parlarken ışıkları hangi insan dönüpte önce sesin geldiği yöne sonra da saçtığı ışığına dalıp gitmez ki..

Hangi insan karanlık geceyi bölerek aydınlatan rengarenk ışık kümesinin esiri olmaz ki, hemde bitinceye kadar.

Ve herbiri patladıkça hayretler içinde ya da yüzünde bir gülümsemeyle izlemez havai fişeklerini..

Aslında herkesin içindeki çocuk ortaya çıkıyor sanki oracıkta. Ve mıhlanır insan karanlığa.

Bir çocuk şaşkınlığıyla.

Kaç yaşında olursak olalım nerde bir havai fişek patlasa, içimiz bir pır pırlanır , var gücümüzle daha iyi seyredeceğimiz bir yer bulma çabasına gireriz kaçırmamak için gecenin parıldayan senfonisini.

Ve dün gece de bunları hissettim gökyüzünde parlayıp parlayıp düşerlerken yeryüzüne. Çok çabuk sönüyorlardı. Anlık mutluluktu yaratıkları işte.. Geride biraz dumanını bırakarak hızla yere düşüyorlardı.

Gökyüzünde sunulan bu ziyafet tadındaki gösterinin bitmesini istemeyiz hiç birimiz. Arda arda değişik şekillerde geldikçe yerimizde duramaz, daha çok daha çok deriz. Hiç bitmesin ışık oyunu. Hiç bitmesin karanlığı aydınlatan renkli ışık kümesi..

Her bitişinde hep üzülmüşümdür, hala da üzülmekteyim..

Her güzelliğin sonu olurmuş ya. Havai fişklerinin de bittiği bir nokta vardı işte..

Hayatta buydu sanırım, gökyüzündeki parıldayan ışıklar gibi anlık… izlerken çok mutlu olduğumuz bittiğinde de çok üzüldüğümüz bir zaman kesiti..

Ama asıl olan nasıl zevkle, sevinçle, mutlulukla izliyorsak onları; yaşamı da tadında, küçük mutlulukların keşfi olup görerek yaşamak…

Ve belki de karanlığa meydan okuyuştur havai fişekler, karanlığın karnını delip geçen, ama hırslara bürünmemiş, içinde şiddeti barındırmayan, gelip geçiveren, dokunup değen bir güzellik.

Anlık ama çok eğlenceli…

Hayatta böyle olabilir mi ki? Kimbilir belki de..