Gölge

Duvara yansıyan sokak gölgeleri, içinde kaybolduğum gölgeler. Sadece o gölgelerin içindesin. Tavandasın şimdi! Şimdide kitaplığın yanında... En sevdiğim halin, masamda yanan mumun gölgesine saklandığın an. Bazende kalemimim gölgesindesin. Biraz daha uğraşsan kelimelerin içerisinede girebileceksin. Az daha uğraşsan. Seni benden uzaklaştıran hayattan bir sıyrılsan. Neden seninle ilgili kötü hiçbir şeyi hatırlamıyorum? Neden seni hep canımın yalnız köşesi olarak hatırlıyorum?

Ne kadar uzun zaman oldu gelmeyeli Çengelköy’ e. 

İş yemeğinde yiyeceğimiz bıyıklı deniz yaratıklarından daha lezzetli bu çift kaşarlı tost ve duble su bardağında çay. Çocukluğumda aynı bardaklardan bizim evde de vardı. Çiçekli oval ağızlı sürahinin hemen yanında durulardı. 

Kendimi bir türlü düşünmekten alıkoyamıyorum. Neyi düşündüğümü bilmeden seni düşünüyorum. Bu kalabalığın içindeki yalnızlığı ne çok severdin. 

Buraya seninle geldiğimizde tek derdimiz deniz kıyısına yakın bir masaya oturabilmekti. Şimdiyse kimsenin beni göremeyeceği denizden uzak bir köşede herzaman oturduğumuz köşeye bakıp, birkaç anıya gömülmek... 

Ne çok konuşurduk seninle. Nereden bulurduk o kadar konuşacak şeyi bilmiyorum. Her zaman fotoğraf makinesini unutmanın faturasını bana çıkarttıktan sonra, ben konuşmaya başladığımda pırıl pırıl parlayan yemyeşil gözlerinle büyülenmiş bakışlarını çok özlüyorum. 

Canımdın Sen benim. Canımın da ötesinde en derinimdeydin. Biliyor musun hiç çıkmadın oradan, ilk günkü gibi oradasın hala. 

Sen yoksun, ben yokum, yaşam yok, İSTANBUL yok… Sadece hayallerimiz hissettiklerimiz var arkada.