Gölge

"Şimdi geçti" diyor, "hemen şimdi". Kovalıyorum kıpkırmızı bir gölgeyi. Elimde hançerim, bir de gül kokusu, tam dönecekken köşeyi kararıyor birden hava. Kulağımda bir uğultu, gözlerim diken diken. Kovalıyorum şimdi kan sıcağı bir gölgeyi, ardımdan kovalayan yine ben.

Gördüğüne bile inanmazken çocukluğum, kokladığını içine alıyor safça. Bir gazete kağıdını, bir yemeniyi, bir de tabak dibinde mum ışığını. Hepsini bana getiriyor. Her kapıyı çaldığında biraz daha eskiyor yüzü. Her evde bulamadığında beni biraz daha büyüyor. Bedeni ruhuna dar, yırtılıyor. Beni arıyor çocukluğum, ben toprak kokusu bir gölgeyi kovalıyorum.

Dar atıyorum kendimi uykulardan. Elimde soğuk su, yüzüm çarşafım gibi kırış kırış. Bir kötü haberi yayıyor bir çığırtkan, saati-dakikayı şaşırıyorum. Kimi kovaladığımı unutuyorum. En son hangi omuzda hayallendiğimi hatırlıyorum. Kötü bir haberi yayıyor çığırtkan, omzumu ve hayallerimi kaybediyorum. İşte şimdi söz veriyorum; bulduğum yerde iki kurşun sıkacağım gölgesine. Kurşun sesi bir gölgeyi kovalıyorum.

"Şimdi geçti" diyene öfkeleniyorum. Geçmeden söyleseydi keşke diyorum. Son kuşlara kızıyorum, bir de vapur dumanlarına. Giden herşey sanki kanatlar ve duman, yüksekte vurgun yiyip, dumandan boğuluyorum. Nefes nefese bir gölgeyi kovalıyorum.

Susmuşken uzun zamandır şehir, ayak seslerimden korkuyorum. Dönüp ardıma bakamıyorum. Silahını çaldığım kesik yüzü, yosun yüzlü kardeşi, bir de uyandıran kapı gıcırtısını unutamıyorum. Dönüp ardıma bakmaya utanıyorum. Utangaç bir gölgeyi kovalıyorum.

"Yetişemedin" diyor şimdi. Gülüyor ağzının en içinden. Nefesi bulut kokuyor. "Yetişemedin" diyor. Ben şaşkınlıkla bakarken gözlerine, sırtıma bir hançer saplanıyor. Kanayıp düşerken, kollarım açık, çocukluğum bana bakıyor. Getirdiklerini bırakıp yere gölgeme iki kurşun sıkıyor. Ben eli silahlı bir çocukluğu kovalıyorum, yetişemediğim yerde vuruluyorum.

Aradığım bende ise, boşa uğraşıyorum. Ben kendimi kaybettim, gölgemi kovalıyorum. Çok yoruldum şimdi, artık uyanıyorum...