Gölgesi ağır adam...

Çok uzaklarda olsada, biliyordu kadın,
istediğinde bir nefes kadar yakın olacağını,
Gölgesi ağır adamın ...

Gizlese de kendini, cevapsız bıraksa da soruları,
sessizliğe sığınsa da zaman zaman, kendi bildiği doğrusu gibi seviyordu
Gölgesi ağır adam...

Kadın biliyordu,
tek bir hareketiyle ıssızlığın masala dönüşeceğini.
İstiyordu, yapamıyordu...
Ona sorulsa,korkuları en büyük engeliydi.

Teni tenine dokunacak,
nefesi nefesine karışacak sarıp sarmalanacak,
hatta belki dudağına sıcacık bir buse bile konacak
belkide dahası,kimbilir...

Onca yaşanmışlıklar olmasa, bu kadar kendinden hissetmese,
O'da istemezdi böylesi içtenlikle, olmayacak duanın kabulunü,

<ı>Bu kadar bizken her şey, kocaman bir hiç vardı ortada...<ı>

Kadın vazgeçti her şeyden, usulca sarıldı gönlünün siyah güllerine,
Gölgesi ağır adam yürü dedi...Kadın asilce yürüdü gitti.
Naftalin kokan gecenin, bilinmez karanlığına...