Gölyazı

Bursa’nın görülmeye değer yerlerinden birisi de Gölyazı’dır.

Gölyazı gezimiz konakladığımız Mustafakemalpaşa’dan başladı. Önce Uluabat’a geldik, ordan da Gölyazı’ya geçtik. Gölyazı Mustafakemalpaşa’ya 50 km. mesafede.

Üzücü olan şu ki Gölyazı halkı fotoğrafçılara pek iyi gözle bakmıyor artık.Tabii bu demek değildir ki adam gibi adam olanlara da iyi gözle bakmayacak değiller.

Uluabat’tan Gölyazı’ya ulaşım imkanı kendi aracınız yoksa zor. Ben duraklayan bir tırcıdan rica ettim,o da saolsun beni kırmadı ve Gölyazı girişine kadar bıraktı.

İndiğim yerden Gölyazı’ya gidebilmem için bir araç daha temin etmem gerekiyordu derken belediyeye ait otobüs geldi ve Gölyazı merkeze kadar bıraktı.

Gölyazı yolunda sizi zeytin ağaçları, merkezde balıkçı kayıkları karşılıyor. Oraya vardığımızda kimi balıkçı daha yeni avlanmaya çıkıyordu kimi ise teçhizatına bakım yapıyordu. Halkın geçim kaynağını balıkçılık ve zeytincilik oluşturmaktadır. Yöre insanı ile konuştuğumuzda yörenin sele zeytinlerinin meşhur olduğunu ve balıkçılığın yine yörede ayrı bir sektör olduğunu bizimle paylaştılar.

Yörede bir de Su Ürünleri Kooperatifi var. Başkanı saolsun misafirperver birisi, bize kılavuzluk yaptı. Yörede halk arasında lokma adında bir de hamur kızartması meşhur.

Yerleşkede bir de meşhur bir ağaç var; adı Ağlayan Çınar. Bir aşkın hazin sonunu simgeleyen bu çınar ziyaretçiler tarafından büyük ilgi görmekte. Zamanında Rumlarla Türkler bu yörede bir arada yaşarmış. İki taraftan iki kişi birbirlerine aşık olurlar ve tahmin edilebileceği gibi bu aşk imkansızlıkla sonuçlanır ve ikiside bu ağaç dibinde yaşamlarına son verirler. Bu çınarın özelliği oradan gelmektedir.

Yerleşkeyi gezmemiz çok zamanımızı almadı,2 saatte tüm çalışmalarımızı bitirdik ve yola koyulduk. Artık Mustafakemalpaşa’ya dönüş zamanıydı. Saolsunlar kooperatif başkanımız bize eşlik ettiler ve yola kadar bizi bıraktılar. Gölyazı maceramızda burada sonlanmış oldu.