Gönüllü çağdaş kölelik

Ne çok şeyin kölesiyiz. En çok da kendimizin. Kendi kendimize demokrasi icat etmiş, boyun eğeceğimiz efendilerimizi seçmişiz. Evcilleşmiş köleleriz biz. 400 - 500 kişinin çıkaracağı kanunlara, yasalara uymak zorunda kalarak bir erkin emri altına girmişiz. İnternet'den bilgisayara, alışverişimizden, taksit sayımıza, neyi düşünüp neyi söyleyip söyleyemeyeceğimize, ne zaman kürtaj olabileceğimize, nasıl ekmek yememiz gerektiğine, ne kadar, ve nerelerde saat kaça kadar, içip içemeyeceğimize, ekonomi adı altında her şeyin fiyatını bizim adımıza düşünen belirleyen uygulayan adı şu ya da bu parti olan sistemler icat etmişiz.

Bize güzel ambalajlar içinde sunulan, aslında ihtiyacımız olmayan ama bir çok şeye, sanki çok ihtiyacımız varmış gibi ınandırılmamızın nedeni, bizim köle olmamızı sağlamak için değil mi?. Bunu ünvanlarla, yaşam tarzlarıyla, markalarla, hep bir üst model telefon veya arabalar'la yaptırırlar. 350 gün üç kuruşa çalıştırıp, 15 gün tatilde onu da ellerimizden geri alırlar. Biz hiç farkına varmadığımız gibi, zevk bile almamızı sağlarlar.

Eskiden kölelerde zincir vardı, şimdi zincir yerine para ve kurallar. Bir gün her şeyin farkına varsak bile çok geç olur. Mecburiyetlerin, kaybetmek istemediklerinin kölesi olur insan. Moderleştikçe, yükseldikçe kırılamayacak zincirler edinir. Hayatın her alanına işlemiş, vucüduna bağlanmış, bir sürü bu gibi zincirlerden kurtulmak acılı ve zorlu bir süreçtir.

Fazla da üzülmemek gerekir. Paraya dayalı sistemde, günün 18 saatini sadece kendine ayıramayan patron, işçi, müdür, karı koca, sevgili, çoluk çocuk, herkes gönüllü modern köledir. Efendimiz paradır.

Peki ne yapacağız. Bunun cevabını söylesem ütopik gelebilir, o konuya girmeyeceğim. Ama bunu böyle bilip en azından daha az şeye ihtiyaç duyup, daha çok kendine yolculuk yapmak zincirinizi birazcık daha uzatabilir belki. Arzulardan, hırslardan, başarı saydığımız bir sürü şeyden biraz vazgeçebilsek, biraz daha özgür kalabiliriz belki.