Görebilmek

Merhaba,

İlk yazımda kendi yaşamımızdan bahsetmiştim. Her hangi bir konuda insanın düşüncelerini yazıya dökmesi bazen zor oluyor. Bu sebeple öncelikle hatalarım için beni şimdiden bağışlamanızı rica ediyorum. :)

Yaşamımı keşfetmeye devam ediyorum. dün bir arkadaşımla uzun uzun msn de yazıştık. O an sohbet ederken düşüncelerimizi bir birimize aktarmakta hiç zorlanmadığımızı fark ettim. Frekans o an yakalanmıştı ve bu fırsatı kaçırmadan ta ki o uyuyana kadar devam ettim. Yaşamımızdan ve yaşamımıza ne kadar sahiplendiğimizden bahsediyorduk. Öyle güzel bilgi akışı vardı ki.... bir an, gerçekten mutluluğu hissettim. Yani mutluyken mutluydum. Besleniyordum o sohbetle ve beslendikçe içimdeki enerjiyi ve mutluluğu ortaya çıkarıyordum. Anladığım kadarıyla arkadaşımda aynı duygulardaydı. Sürekli bir birimizi ne kadar iyi anladığımız ve tanıdığımızı ifade ettik. Arkadaşım bana öyle bir şey söyledi ki, bu bir algımın daha açılmasına sebep oldu. Dedi ki; '' Tanışmamızın ilk dönemlerinde ben, seni daha tanıma şansım olmadan gördüm'' Ürperdim o an. Evet arkadaşım aramızdaki frekansı öyle kısa ve öz anlatmıştı ki.

Çevremize karşı o kadar yüzeyseliz ki. İnsanlar, hayvanlar, bitkiler, atmosfer, binalar, eşyalar vs. Görerek bakmıyoruz hiç bir şeye. O kadar az ki gördüğümüz zamanlar. Bu zamanları arttırmak için kendime yollar arıyorum. Bunu bir ara yapmaya kalkıştım ama maalesef bende, sözde hayat mücadelesi ile yine kayıplara karıştım.

Bu gün bunu yapmaya çalıştım, sabah kalktığımda sanki yeni bir yeri görüyor gibi evimi inceledim. eşyalarıma ilk defa görüyormuş gibi baktım. Çok eğlenceliydi. Ama düşündürücü de aynı zamanda. Fraklılardı... Oradalardı....

Sonra Oğlum uyandı ve sesini gerçekten duymaya çalıştım, süperdi. Yanıma geldiğinde onu ilk kez görüyor gibi inceledim. Büyümüştü, ifadesi benim aklımdakinden farklıydı. Onu gerektiği kadar duymadığımı, görmediğimi fark ettim. Gözlerinin içine derin bir bakış fırlattım, oradaydı ve o da beni görüyordu. Gülümsedi ve bana kocaman bir kucak açtı.

Hayatta hiç bir şeye gerektiği gibi bakmadığımızı ve duymadığımızı düşünüyorum ve herşeye hakettiği değeri verene kadar bu egzersizleri yapmaya devam edeceğim. Tıpkı her gün en az bir kez aynanın karşısına geçip gözlerimin içine derin derin baktığım ve gülümsediğimgibi :) Ancak öyle zamanlarda bedenim ve ruhum aynı zamanda yaşıyor, yoksa diğer zamanlarda hep biri birine yetişmek zorunda kalıyor.

İstediklerimiz için frekanslarımızı sürekli açık tutmalıyız, etrafımızla kontak halinde olmalıyız., yoksa çok şey kaçırıyoruz ve asıl amacımızdan bu şekilde uzaklaşıyoruz. Sonra bir ara silkinip diyooruz ki; hayatımı yaşamak istiyorum.

Gülümseyin ve gülücükler alın...

Sevgiler