Görme, duyma, söyleme

GÖRMEDİM. DUYMADIM. BİLMİYORUM

Üç maymun oyunu; Yetsin artık.

 Dışarıda pek yeme alışkanlığım yoktur. Çünkü yediklerime Vize uygularım.

Nerden gelir, nerde yetişir, Son kullanma tarihi nedir vb. Bunları bilmeyince içim rahat etmez.

Geçenlerde bu alışkanlığı bir kez daha ihlal edip, deniz kenarı, güzel bir restorana; ailece akşam yemeği için gittik. ”ışıklar cansız, salon loş. Yürüdüğün yeri, oturacağın masayı, ışıl ışıl göremiyorsun. Masalarda yanan fenerimsi mumlar, daha içeri girildiği an,” sakin, uysal mutlu ve romantik olun” baskısı yaratmada.

Biz, ruh halimizi hiç bozmadan, karşılaşılabilecek olumsuzluklara, hazırlandığımızı düşünerek, cam kenarı bir masaya oturduk. Garsonlar, telaşlı koşuşturmaca içindeydi, daha soluklanmadan başımıza dikildiler. Neyse fazla bunalmadan, keseye ve boğaza takılmayan siparişleri verdik. Acele sorulduysa, acelede gelecek, rahatlığıyla beklemeye başladık.

Bekledik. Sakin mi sakin. Ne de olsa salon atmosferinin etkisi içindeydik. Sabırla oturup, uzun bir süre bekledik. Öncekinin aksine, garsonlar ağır çekimde. Sanki pantomim yapar gibiydiler. Sipariş alırken ki telaş, canlılık yok. Ceplerinde keklik bekleyip durduk. Bu süre içinde mum ışığı da, iyice cansızlaştı. Karambole yiyeceğiz. Oysa bizim yemek odası apaydınlıktır; Yediğimizi içtiğimizi görür, bardağın ışıltısında suyumuzu içeriz. Yani, GÖZÜMÜZ GÖRÜR, GÖNLÜMÜZ KATLANMAZ. Bu ne iş derken, koca koca tabaklarda karışık menüler geldi.

Neyi yiyip, neyi içtiğimizi görmek için, büyük çaba sarf ettiğimiz yemek faslı bitip, fiyatın üstüne bir bardak su içtiğimizde, birden! “demokrasilerde çare tükenmez düşüncesiyle, salon değil, ama benim gözlerim ışıldadı.”

O gün, K,karar verdim. Artık yanımda küçük bir LED’ lamba taşıyacağım. Ne kadar görmemeye, görme dinlere zorlansam da. İnadına göreceğim.

Üç maymun oyunundaki gözler, açık. Varsın kulaklar; Doğruyu, gerçeği, duyana kadar, kapalı kalsın. Söyleyip, yazmak yeter.

canan