Görmemek, duymamak, konuşmamak...

Görmemek, duymamak, konuşmamak...

Bu durumlar kişide ki sorumluluk bilincinin bulanıklığını göstermez mi?
Sorumluluk duygusundan yoksun kişilerin ağzından sıkça duymaz mıyız bu sözleri?
Mükemmele ulaşmak, ideali elde etmek isteriz de, sıra yükümlü olduğumuz görevlere geldiğinde aldırmayız ve umursamaz tavrımızı devreye sokarız, öteleriz, kendimize külfet sayarız.
Okumayız, öğrenmeyiz, hakkımızı aramayız, olan hakkımızın da peşinden koşmayız.
Böyle gelmiş böyle gidecek deriz. Gitmeyeceğini bildiğimiz halde, inanmak istemeyiz.
Mesela, taşıdığımız yük karşılığı tarafımıza verilen ücretlere hep boyun eğmiş,
hakkımızın bize verilen olduğunu kabullenmişizdir.
Veya evlenip barklanıp, üç beş çocuklu ana baba olmuşuzdur.
Çocukları da kendimiz gibi büyütüp, hayatın zorluklarını onlara 'feleğin sillesi' olarak tanıştırmışızdır.
Neden?...
Sorumluluktan kaçma alışkanlığımız yüzünden hem kendimizi, hem geleceğimiz olan gençliği büyük tehlike altına atmış olmuyor muyuz?
Sorumlu insan değil, kendilerine bağımlı insan modelini yaratmanın peşinde olan fırsatçılara yeni bir fırsat daha yaratmıyor muyuz?
Bu ahlak yapısındakilerin ekmeğine yağ sürmüş olmakla kalmayıp, sahte yaklaşımlar ve gülücüklerle kişisel sorumsuzluğa yavaş yavaş alıştırılmış olmuyor muyuz?
Oysa, sorumlu tutum ve davranış biçimimiz; bize insanların saygısını, güvenini ve sevgisini kazandırır.
İnsan olduğumuzu, insanca yaşamamız gerektiğini bildirir.
Önce bunu öğretir ve yaptırır.
Sorumlu olan kaybedilenin, elden gidenin, gitmek üzere olanın farkına varır.
Engel olur.
Sorumluluk özgürlükten tat almamızı sağlar.
Sorumluluk, seçimlerimizin ne kadar önemli olduğunu, artının eksinin kıymetini anlatır. Bilinç ve olgunluk bu yüzdendir.
Zorluklara karşı güç kazanmak, üretken olmak, sahip çıkmak, 'muhtaç insan'ı oynamamak, bocalamamaktır sorumluluk.
Sürü muamelesi görmemek, sürü psikolojiyle yaşamamaktır.
Sorumluluk hayatı elimizde tutmaktır.

Tercih hepimizin…