Görücü usulü mü?

''Tuhaf günler yaşıyorum...
Okul bitti. Bir iffet anıtı gibi, ailemin alnına kara leke sürmeden atlattım o devreyi. Şimdi sıra geldi evliliğe. Neredeyse her hafta bir aile büyüğümüz, elinde bir fotoğrafla kapımızı çalıyor. Öyle ya ''eli erkek eline değmemiş, eli yüzü düzgün temiz aile kızı''yım. Taliplilerim çok.
Bu hafta, teyzem, elinde bir fotoğrafla çıkageldi. Annemle makasa aldılar, beynimi yiyorlar.
-Bak kızım, şu okulu bitirmiş. (Eğitim şart)
-Bak kızım, maaşı iyiymiş. (Para gani)
-Bak kızım, ailesi düzgün (itibar sağlam)
''Kendiniz evlenin o kadar beğendiyseniz'' diye bağırmak geliyor içimden. Bağıramıyorum. Neden bu kadar hevesliler ki beni evlendirmeye? Neden huzurlu, dingin baba ocağından bir an önce atmak istiyorlar beni?
Neden?
-İffet-namus abidesinin sorumluluğu damat beye geçsin diye mi?
-Nesillerini sürdürecek torunlara, bir an önce kavuşmak için mi?
-Kendi halime bırakılırsam ya davulcuya, ya zurnacıya gönlüm kayar diye mi?
Teyzem, ısrarla fotoğrafı gözüme gözüme sokuyor.
Hoş adam, hatta yakışıklı. Bir mazeret bulamıyorum beğenmedim demeye. Susuyorum. Annem biteviye konuşuyor. Fotoğrafa bir daha bakıyorum bahane bulmak için. Bakışları ile karşılaşıyorum. Bana mı, uzaklara mı, yere mi baktığı belli olmayan, simsiyah bakışlardaki derin hüznü ve öfkeyi görüyorum. Ben, hayat ışığımla pırıl pırıl parlarken, o bakışların ardındaki adamın, benim ışığımı boğmasından korkuyorum. Boğulmaktan korkuyorum.
Korkuyorum.
Kararlı bir sesle:
-Hayır! Bu olmaz. Korkunç bir adam bu. diye bağırıyorum.
Annemle teyzem, bir süre şaşkın bakakalıyorlar.Annem bağırıyor:
-Buna ne kulp takacaksın bakalım.
Susuyorum. Diyemem boğuluyordum diye.
Babam oturduğu koltuktan kaykılıp, bir süre fotoğrafa bakıyor.
-Gitmeyin kızın üstüne. Bir bildiği vardır. diyor.
Ohhhhhhh be. Bu sefer de atlattım. Babam, adamın gözlerindeki karanlığı mı gördü, benim korkumu mu bilmiyorum. Ama tam zamanında son noktayı koydu. Aslan babam, onu çok seviyorum.