Görüntülü Öyküler

                       Konuk yazar  

                      Hüseyin Erkan

   Çocuklarımız için ne yapsak azdır          

  Mahkûm Melahat sordu Jandarma Haydar’a:

               “-Çocukları sever misin?”                                             

                                           “-Sevilmez mi?          

                                        Allah'tan büyük ne var, demişler

                                                      Çocuk var, demiş.

                                                                         Öyle ya

                                                                     Çocuk Allah korkusunu bilebilir mi?

                                                                                                                   Bilemez.

                                                                            Kim kimden korkmazsa, o ondan büyüktür.

                                                                                                                      Nâzım HİKMET

Acele bir işim vardı. Koşarak gidiyordum nerdeyse. Cağaloğlu Yokuşunu tırmanırken solumdaki Saatli Maarif Kitapevi’nin kapısından içeri girdim. Yepyeni bir yüzle karşılaşıverdim birden...

“Nereye böyle? Bir merhaba bile demeden.”der gibi bakıyordu vitrinde, yepyeni bir kitap.

“Gideceğin yer kaçmaz. Gel hele bir, gel!” diyordu; ısrarla.

Ne güzel bir kapağı vardı. İtalik bir telyazısıyla, “ ‘Görüntülü Öyküler’(*) benim adım.” diyordu.

“Gitmek mi zor kalmak mı zor?” ikircikliğimi çabuk yenip, daldım kapıdan içeri.

“Görüntülü Öyküler” der demez ben, genç ve güler yüzlü bir bay, “Evet, dün geldi matbaadan” deyip, koydu önüme bir tane hemen.

Şöyle bir bakıverdim; ücretini öderken. Baştan sona her sayfanın yarısı renkli resim…

“Tamam, dedim; çok rahat okur bu kitabı, liseye giden torunum Erim.”

Okullarımız çocuklarımıza, gençlerimize, okuma alışkanlığı kazandıramıyor maalesef. Oysa öğretmen, okul ve eğitimin ilk amacı bu olmalı; değil mi?

Bu başarısızlıkta öğretmenlerden çok Milli Eğitim Bakanlığı, veliler, yayıncı ve yazarların payı daha büyüktür bence.

Hangi öğretmene, “Öğrencilerine niçin okuma alışkanlığı kazandırmadın?” diye soruşturma açılmıştır, bugüne dek?

Oysa binlerce öğretmene, “Niçin ders dışı kitaplar okutuyorsun?” diye sorulmuştur hep. Bu suçu (!) işlemekte ısrar edenlere de çeşitli cezalar verilmiştir; kitabına uydurularak.

Eğitimci yazar ve şair Muhsin Durucan, oturup başkalarını suçlamak yerine, ”Önce ben, eğitimci ve yazar olarak görevimi yapayım.” deyip (80) sayfalık bu kitabı yazmış. İstanbul’un güzelliklerini bir güzel öyküleştirmiş; çocuklarımız için.

Dahi Yayıncılık da yayımlamış.

Hem de birinci hamur kaliteli bir kâğıda basmış. Ayrıca lüks bir kapak… Ve baştan sona renkli…

Daha başka ne yapılabilir!                                                                                                                                        

Yazar da yayınevi de görevlerini yaptıklarına göre, bundan sonrası bize kalıyor.

Okullara, öğretmenlere, velilere…

Ve biz büyüklere…

Bayramlarda, seyranlarda, ziyaretlerimizde çocuklarımıza ille de çikolata olmasın hediyemiz.

Bilelim ki, midemiz kadar beynimiz de besine muhtaç…

Günde en az üç kez, “Ben açım!” diye bağırır mide ama beyin bağırmaz.

Beynin açlığını da kitaplar giderir ancak.

“Karnı açlardan çok, kafası açlara acırım.” diyor bir düşünür.

Çocuklarımızın ve torunlarımızın acınacak durumlara düşmesini istemiyorsak eğer, hep birlikte el ele verip-her şeyden önce- okuma alışkanlığı kazandıralım onlara.

(*) Görüntülü Öyküler (Muhsin Durucan, Kapak: Alara Kalaycı, Dahi Yayıncılık,  I. Baskı, İstanbul, 2015) Tel: (0532) 594 70 39  E-Posta: muhsindurucan@hotmail.com

 Bir başka edinme adresi: Saatli Maarif Takvimi Kitaphanesi, Cağaloğlu Yokuşu-İstanbul

*