Göz göre göre ölüme gidiyorum

Kendi matemimi tutuyorum…

Yaşarken dalıyorum ölüm fotoğraflarıma….

Mazi dedim, nostalji dedim, biz eskiden… dedim, bugüne kadar…

Eskiden değilmiş meğer, “o zamanlar hayattayken”miş bunun adı. Yıllarca kendimi aldatmanın acı hesaplaşmasını bugün kendimle yaşıyorum…

Nedense yaşamak için aldığım her nefesin, aslında ölümle son bulduğunu keşfettim bugün… Her doğum günümün bir ölüyü toprağa verme merasimi olduğunu düşünmeye başladım, yaşama sevinciyle dolu olmama rağmen…

Her gün, her saat ve her saniye yaşadığım ölümlere “hayat” adını koymuşlar ben doğmadan çok evvel… Meğer yaşamak için attığım her adımda ölümlerin şahına koşar adım ilerliyormuşum…

Mutlu ve hayat dolu bir insan olarak, göz göre göre ölüme gidiyorum; artık biliyorum.

Dün iftar saatini beklerken gazete ve dergileri karıştırarak evde… Ölümü hissetim ilk. Yüreğimde, beynimde ve bedenimde bu yaşa gelinceye kadar ne kadar ölüp dirildiğimi hissettim. Her gün ve her yaşta ölmek ve dirilmek: zevkte, davranışta, fikirde, organlarımda, yaşantımda….

Odanın ortasında delişmen, nazenin, çıtkırıldım ve hayat dolu kızlarımın, ceylanlarımın rengârenk edalarına bakarken geldi aklıma, siyah beyaz fotoğraflarım. Onlar defter ve kitaplarını kaplarken birbirleriyle didişmeleri, yardımlaşmaları ve özledikleri okul telaşeleri… Beni yıllar yıllar öncesine götürdü… Biraz kahve, biraz siyah-beyaz yıllara…

Odanın ortasında ben ve kardeşlerim vardı artık. Canlandı ölüler hüzünle... Şimdi o yaşta, o çocuklar, o zamanlar yoktu artık. Ölmüşlerdi. Mesela 8-10 yaşlarında M.Ertaş diye biri yok. Öyle biri yaşadı ve bitti. Ölmüş… O çağlardan su gibi akıp geçmiş hayat yatağında…

Ve Teoman’ın şarkısı geldi aklıma ve kızlarımın dilinden mırıldanmaya başladım: “Babamın öldüğü yaştayım..”

Ve bütün “dün”ler için ölüm hüznü yaşıyorum dirilmeler nöbetinde ve yarınki ölümü beklerken….

Sağlıcakla kalın…

Fotoğraf: www.iqraa.de/ashoora.jpg