Göz yaşlarının itaati

Bilmiyorum bunları neden yazdığımı, saat bile daha geç değil, elimde bir yazı planı mevcut değil. Aklımda ne yazacağıma dair bir şey de yok. Yalnız hayatımda ilk defa avuçlarıma düşen gözyaşlarının anıları var kalbimde. O anılar yazdırıyor galiba bana bunları.

İlk defa birisi için ağlamanın acısı, hayatı boyunca ağlamamayı güç bilen birisi için ne kadar zor, tahmin edebilir misiniz? Soğuktan ovuşturmak zorunda kaldığım avuçlarıma gözyaşlarım damladığı anda, yalnızlığım başucumda nöbet tutarken neler hissettiği mi az da olsa anlayabilir misiniz? Ben hiç sanmıyorum.

Her şeye sırtını dönebilen bir insan, nasıl olurda ömrünün neredeyse dörtte birini, birisini bekleyerek geçirebilir ki. Karşıdan karşıya geçmek için beklerken bile kendini yola atmamak için zor tutan bir insan, nasıl olurda dört sene bıkmadan bekler ki?

Avuçlarıma düşen gözyaşlarımı şimdi hatırlıyorum da ne kadar da sancılı bir geceydi. İlk defa ağladım o gece, sabaha kadar avuçlarım sırılsıklamdı. O gece midemde duran uyku ilaçları bile uyutamadı beni, uyuyamadım avuçlarım ıslakken.

Önce onun canını yaktığıma ağladım, sonra bakacak bir fotoğrafının olmamasına. Dert yandım kendi kendime. Sonra başucumda nöbet tutan yalnızlığıma ağladım. Yetmedi, o gece, kendime ağladım. Kendi kendime, başım koyacak bir dostum yok diye avuçlarıma bastırdım gözlerimi. Cebimden mendilimi çıkartmadım gözyaşlarımı silmek için, aksınlar istedim.

İtiraz etmedi gözyaşlarım bana. İtaatkâr bir çocuk gibi aktılar. Aktılar ve ben sabahı gözlerimde yaşlar ile karşıladım, gün doğumununu ıslak bir camdan seyrettim. Bütün gece akıp bitsinler istedim.

Çok olmadı bu anıyı anı defterime ekleyeli. Ama açılmaya açılmaya tozlanmış bir sayfa. Nerden geldi de aklıma açtım bu sayfaları tekrar? Hatırlamayı istemediğimiz sayfalar gün yüzüne çıksın istemeyiz hiç birimiz, değil mi?

Bu aralar anımsamakk istemediğim anılarımla oyunlar oynuyorum. Ama anlattığım sayfadan daha acısı, daha tozlusu yok. Tek tesellim göz yaşlarımın itaatkârlığı devam ediyor bana.