Gözlerime bakma

Bu kadar mı istiyordum İstanbul’da olmayı, bu kadar mı alıştırmıştım kendimi?Çok üzüldüm.Ne zaman bir İstanbul fotoğrafı görsem gözlerim doluyor , bir deniz kokusu gelse burnuma”Marmara” mı diyorum.Ege’nin kızı, İzmir’in yoldaşı ben, yüreğinde bir yara gibi İstanbul’u taşıyacak hayatı boyunca.Hemen okul bitsin istiyorum.Buralardan gitmek başka kıyılarda kayalara vurup damarımdaki hırçın denizi susturmak istiyorum.

Her şeyi denize anlatmak istiyorum.Her şeyi…Önce Karadeniz dinleyecek beni, sonra Ege’ye anlatacağım.En son İstanbul’un kollarına sığınacağım.N’olur yalnız kalayım biraz, gözyaşlarım rahatça aksın.Gözlerime bakmayın!Bu heyecana dayanamıyorum.Bu strese… Bir haftadır kendim değilim. İzmir beni avutur musun şimdi yoksa, İzmit’e mi gitmeliyim?Küçük Prensim masalına götürür belki beni, yalansız bir dünya kurar bana… Ben birkaç gün onun dünyasında yaşasam, bana minik elleriyle masal anlatsa, kocaman sarılsa…Geçer tüm yaralarım, hüzünlerim.Ama gözlerime bakma küçük meleğim. Bir senden saklayamam gözlerimi!