Gözlerin gün ortası aydınlık

Yağmur yeniden başlamıştı. Bin parçaya dağılıyordu arabanın camlarına düşen iri tanecikler çarpmanın etkisiyle. Tıpkı benim Sene'yi İstiklal caddesinde bir başkasıyla el ele gördüğümde bin parçaya bölünüp Beyoğlu’nun binbir köşesine dağılıp savrulmam gibi paramparça olup savruluyorlardı çaresizce.

Gözlerimi kapatıp Sene'nin ıslak kara gözlerini ve bir damlacık yüzünü düşündüm. Karanlığın içinden çıkıp gelirmiydi bir gün. Ama böyle yağmur yağıyor olmasındı. Islanırdı. En kötüsü üşürdü. Ve üzülürdü saçlarım berbat oldu diye.
Oysa ben onu ıslanmış saçlarıyla da seviyordum.
Yağmur şiddetini artırmıştı. Dışarı çıkıp sırılsıklam ıslanmak istiyordum şu an. Saçlarımdan süzülen yağmur sularının gözyaşıma karışıp akıp gitmesini, bu dünyadaki bütün ağıtlarımın böyle bir yağmur altında bu gece bitmesini istiyordum. Artık bir adım daha atacak gücüm kalmayıncaya kadar koşmak, başımı kaldırıp karanlık gökyüzüne, yağmur damlalarının üzerime akışını seyrederken, sırılsıklam küfretmek istiyordum bir türlü dolduramadığım içimdeki boşluğa.
Arınmak istiyordum yağmurun suyuyla.
Yarına bir şeyim kalmasın istiyordum eskilerden. Ya arınmak yada yokolup bitmek istiyordum.

....
Nerdesin sen? Nerelerdesin?
.....
Bilmem,
Saçların nasıl savrulur tatlı ve serin esen rüzgarda
Bilmem nasıl tutarsın şemsiyeni kırkikindi yağmurlarında
Ellerin narin ve hassas
Gözlerin gün ortası aydınlık
Bilmem..!
Kaç renktir gülüşlerin benden uzakta.......
.....