Gözlerin takılıyor ellerime hüzün!

Gözlerin, gözlerin takıldı ellerime…

Tutsam mı diyorsun, yoksa uzatsın mı diyorsun!

Çözemiyorum. Bakışların gizemli, bakışların buğulu…tıpkı dışarıda çok soğuk hava varda içerisi sıcacık olurda camlarda buğu olur.öyle bakışın..dumanlı, yoğun...

Dokunsam kirpik uçlarına ağlayacaksın..kim bilir belkide onu istiyorsun.

Hayır! hiçbir şey yapamıyorum bütün bunları içimden söylüyorum.

Konuşmak için açsam ağzımı, bütün bu sözler havada kırılıp dökülecekler ayak uçlarıma… susuyorum..

Halbuki buğulu bakışlarına takılmasaydı gözlerim.

Şımaracaktım.

Ellerim çaresiz, ellerim terlemiş...Üşüyorum.

Durgun suya damlayan bir yağmur damlasının dalgaları gibi nefesimiz.Bazen yüzüme vuruyor ılık nefesin belli belirsiz.Bazen buhar oluyor.

Sen de öyle…

Hala susuyorsun! sana dair ne varsa, hepsini ben içimden söylüyorum…

Halbuki ben şımarmak için gelmiş, koyu buğulara bulanmıştım.

Bir şarkı tuttursam sezen’den şimdi…

Gülersin…

Gülmeni isteyemeyen ben susuyorum.

İstesem; ağlayacaksın.

Dört kişiyiz, ayakta…Bir sen, bir içsesin var belki! tıpkı benim konuştuğum gibi konuşuyorsun. Bir ben var sana şımarmak isteyen, bir içsesim; buğulu gözlerine takılıp kalan.

Hepsi farklı farkındayım. dört yöne gitsek nasıl olur? Dönermiyiz yine... Ellerim, ellerinde,

Hepsini koysak kefemize, tutuşsak elele iki kişi olsak!

Yine iç sesim konuşuyor, ben bakıyorum ellerime,

Farkındayım iç sesin konuşuyor, bakıyorsun ellerime…

İki kişilik yalnızlık...hüzün!