Gözlerini bile henüz görmediğimde

İçime işlemişti sanki hüzün, sensizlik miydi gözlerini gördüğüm anda yokluğunu hatırlatan, yoksa kader miydi bu tanıdık sima yada bir tesadüf müydü, sonucu imkansız asla kavuşulamıycak olan bir ayrılıkmıydı sadece...Hüzünlerin en güzeli bu olsa gerek. İnsanoğlu her acıda da bir güzellik bulur ya işte yine bir avuntu. Ne garip... Varoluş ve yokoluş, ikisi aynı anda gözlerini bile henüz görmediğimde...

Güneş hüzün paltosunu giymiş bugün yine bu şehirde ve besbelli bulutla fena kavga etmiş bu sefer. Bardaktan boşanırcasına yağıyor çünkü, kırılan kalbini onarmak istercesine bulut ama olmuyor, teselli bulamıyor, gözleri o renkli gökkuşağının gözlerini arıyor, fakat göremiyor, sessizlik çöküyor, sıkışıyor yüreği yine... Nezaman yüreği sıkışsa hep aynı şey oluyor, önce bir gök gürlemesi sonra şimşekler ve sonra işte süzülen yaslı gözyaşlarındaki yağmurlar... Dinmekse hiç bilmiyor...