Gözün aydın…

Telefonun sesi ile gece yarısı saat: 02. 35’ de uyandım. Uyku mahmurluğu ile telefonu konuşmaya açtığımda, karşıda tanımadığım bir erkek sesi;

— Hadi gözün aydın Sami! İtirazını kabul ettirdim.

— Kardeşim siz kimi aradınız?

— Bırak şimdi bu ayakları, oğlum biz kaçın kurasıyız…

— Yahu neyi bırakacağım, ne ayağı? Sanırım yanlış numara ben Sami değilim.

— Kimsin o zaman?

— Sana ne yahu kim olduğumdan.

— Ne demek kardeşim sana ne?

İyice sinirlenmiştim. Biraz da kızarak;

— Bana bak kimsin bilmiyorum ama bu telefon benim ve ben Sami değilim. Aradığın numarayı bir daha kontrol ederek ara…

Telefonu kapattım. Hanım uyandı;

— Kim o arayan?

— Yanlış numara.

— Nasıl yanlış numara?

— Bayağı yanlış işte! Beni Sami sanan biri.

— Öyledir! Hep öyle olur zaten.

— Lütfen uyuyalım şimdi. Gece yarısı birde seninle uğraşmayayım.

Hanım homurdanarak döndü. Bende bir bardak su içtikten sonra tekrar yatağa girdim. Tam dalmak üzereydim ki telefon yine çaldı. Hanım ok gibi fırladı telefonu benden önce kaptı.

Ben tövbe çekerken telefonun sesini dışarı verdi. Gayet güzel bir kadın sesi şöyle diyordu;

— Biz senin için uğraşalım! Senin işini halledelim. Seni mesut etmeye uğraşalım. Telefon açıp bildirelim. Beyefendi hem arkadaşıma, hem bana fırça atsın.

Olayı çözmek zaman aldı.