Gramantin mandalinanın tadı bir başka güzel...

Antalya!
Türkiye’nin narenciye ihtiyacının dörtte üçünü karşılayan kenti.
Portakal, mandalina, greyfurt, limon, turunç ve hamma.
Ve bunlara ilaveten nar.
Ayrıca muz.
Her birinin tadı bir başkadır.
Her birinin bir başkadır kokusu.
Hele hele portakal çiçeğinin kokusu yok mu, her şeye bedeldir.
Portakal çiçeği kokusu ile hanımeli kokusu birleşti mi tabiatın en güzel kokusu çıkar ortaya.
Ve bahar aylarında bütün bir çevreye dalga dalga yayılır.
İnsanın ruhunu okşar.

Neyse efendim.
Her şey bir yana da şu mandalinaya olan hayranlığım bir başkadır benim.
Tadına doyamam.
Belki inanmayacaksınız ama, ne yalan söyleyeyim, bir oturuşta beş kilo mandalinayı rahatlıkla yiyebiliyorum.
Sakın gülmeyin.
Darılırım.

Ama mandalina deyince hani o bildik mandalinalardan değildir benim dediğim.
Gramantin mandalin.
Nefis bir kokusu vardır.
Koyu turuncu renginde, lezzetli bir mandalina türü.
Rahat yenen ve hafif bir meyvedir.
Antalya’ya özgüdür gramantin mandalin.
Başka yerde bulmak zordur.
Tatmayan çok şey kaybetmiştir bencileyin.

Geçtiğimiz yıl mandalina azdı.
Nedendir bilmem ama doğru dürüst mandalina yiyememiştik.
Meğerse bir yıl mandalina fazla olurmuş, takib eden yıl ise fazla bir mahsül olmazmış.
Bu yıl fazla mahsül alınan bir yılmış.
Geçen yıl kıtlık vardı ya.

Zaman zaman Kemer istikametine doğru seyahat ederim.
Yol kenarlarına tezgâh açmış satıcılar, narenciyeleri bir güzel sergiliyor.
O denli güzel bir manzara yaratıyorlar ki isterseniz almayınız.
Mümkün değil.
Aracınızı kenara çekip ille de alacaksınız.
Özellikle gramantin mandalin.
Hızla soyup, arka arkaya mideye gönderiyorsunuz.
Üç beş dakikada bir de bakmışsınız bir kilo tükenivermiş.
Ve halen canınız çekiyordur.
Hem de inanılmaz düzeyde.

Semt pazarları da mandalina hususunda keyifli bir sezon yaşıyorlar.
Her yer gramantin mandalin ile dolmuş, taşmış.
Bu yıl bayram ediyoruz.
En azından ben ve kızım bayram ediyoruz.
Eşim de bu bayrama katılıyor zaman zaman.
Ama eşim pek bu durumdan memnun değil.
Çünkü hem biz soyup yiyoruz mandalinayı.
Hem de eşim bize yetiştirmeye çalışıyor.
Ve zaman zaman isyan bayrağını açıyor.
“Bıktım size mandalina soymaktan” diye.
Şimdi bu yazıyı yazıyorum ve eşim karşım da yalnız başına bir kâse dolusu mandalinayı tek başına yiyor.
Ona eşlik etmem lazım.
Yoksa ayıb etmiş olurum!