Gri İstanbul

Evimin içinde Adamo'nun Tombe la neige parçası çalıyor yüksek sesle. İstanbul gri, hava ha ağladı ha ağlayacak kadar titrek bir çekingenlikte üstelik. Yanındayım sadece, ne merhem olabiliyorum ne de varlığımı hissettirebiliyorum. Öyle, öylesine, öylece yanındayım her zamanki gibi. Üstüne gitmemek için dokunmuyorum omuzlarına. Aynı sebepten dokunamıyorum kendi omuzlarıma da. Çatıların üzerlerinden dumanlar yükseliyor. Havada üşüme kokusu, havada ağır bir bezginlik var.

Soğuğu bile sever olurmuş gönül birini derinden severse. Yağmur-çamur vız gelirmiş, basar gidermiş üstünden anlamadan. Yağmuru hep sevdim soğuğunu hiç sevmeden. Zaman geldi büyüdüm soğuk da vız mı geldi yoksa derim mi kalınlaştı da hissetmez oldu bilemedim. Canan'ın gönderdiği eski müzikler peşpeşe doluyorlar evimin içine, her müzikte ayrı bir ruh haliyle dalgalanmalar.

Bu kadar eskidi mi sahiden yaşam? Her griye yenik mi düşecek, her soğuk estiğinde titreyecek mi ellerim? Neden bir keman ezgisinin hüzün nağmeleri bu kadar acıtıyor canımı? Rüzgarın estirme gücü mü sözü geçen? Sözlerinin kifayetleri kifayetsiz mi kaldı sen istemeden? Neden hala iğne batırılıyormuş gibi acıyor canım, nasırlaşmadı mı hala kulaklarım? Atmadığın ne kaldı, silebildin mi sorularını beyninden cevaplarını bile bile? Bile isteye dalmadın mı hayatın içine?

Geriye bakıyorum kafamı hiç çevirmeden, eski sararmış resimlerde ne kadar çok gülermiş gözlerim. Yaşanacak tüm tasalardan uzak, çocukça bakıyorlar bu güne. Bu gün olgun bir gülümseme sarmış etrafımı. Felsefeci gibi hissediyorum kendimi, boynumda fular, ellerimde kitaplar, bilmiş bilmiş anlatıyorum sanki kendim hiç hata yapmamış gibi...

Kimse kendinin sanmasın kendine verileni. Kendindekiler ne bir başarıdır ne bir yenilgi. Dünyada hiçbir yere varamazsın sadece yürürsün demiş Çin’li bir adam. Emeğini esirgeme, hele hainlik sokma hiç bir zaman yaşamaya en yüce ruhluluk budur işte. Evet sonuna kadar sorgula ama bil ki hiç bir zaman bilemeyeceksin hayatın neresindesin. Bazen sırlarla dolu gibi görünür bazen de sırsız bir ayna görüntüsündedir yaşam.

Hangi ruh halinde olduğum ilgilendirmiyor balkondaki kargayı, beni çağırıyor sinirli sinirli karnımı doyur, yoksa koparırım çiçeklerini köklerinden diyerek. O ondan korktuğum için yemek veriyorum sanıyor, ben babama hayır için doyuruyorum onu, sebep ne olursa olsun kimse aç kalmasın diye belkide. Müziklerle bu kadar rahat geçiş yaptığıma göre dikkate alınmamam gereken hallerdeyim anlaşılan. Manik hallerime gri hava şaşırıyor, depresif hallerimeyse manik hallerim nanik yapıyor, ben her zamanki gibi şaşırmış bakıyorum hangisine uyayım diye...