Güçsüzdü Kadın

Serin ve sessiz bir Temmuz akşamında, ilk defa acımıyordu kadının canı böylesine. O da alışmıştı acıların kırıp geçirmesine. Alışmıştı da hiçbir zaman engel olamamıştı, dik durup bir set çekememişti kalbinin önüne...

Güçsüzdü kadın, kalbini mantığının önüne koyabilecek kadar, aklıyla kalbi arasında sıkışıp kalacak ve her seferinde aklını kalbiyle gölgeleyecek kadar güçsüzdü. Öyle yıldızları ben yarattım edasında davransa da, içinde sönmüş bir yıldızın soğukluğu vardı. O soğukluğa hapsetmiş kendini ve gerçeğini bulamayacağını anlayınca da hayali bir aşk yaratmıştı kendine.

Çünkü biliyordu, bunca kırılmışlık bunca yaşanmışlıktan sonra kimi giyse bir beden büyük gelecekti üstüne yad a sahte bir 'canım' kelimesinden öteye geçemeyecekti tüm hisleri...