Gül ve silah

Geliyor… Keşke hepsi gelseydi, keşke Geliyorlar diye atıverebilseydim şu başlığı. Keşke hiç ayrılmasalardı. Ama aşk biraz da ayrılıksa ve gül de aşkın şarkısıysa biraz payımıza bir gül düştüğüne de şükretmeli.

Kim mi geliyor? Ortaokul yıllarımın yanık sesi, ilk cd’min sahibi, bundan on üç yıl önce bir mayıs akşamı şehr-i stanbul’u sallarken gidemedim diye hayıflandığım, ki ÖYS kapıda idi, bilfiil tüm şarkılarına eşlik edebildiğim yegane grup Guns N’ Roses geliyor. Daha doğrusu Axl ve arkadaşları geliyor. Malum Slash, Duff ve Matt yola Velvet Revolver’da devam ediyor. Ama kulağımda hep Slash’in öldüren soloları vardı ne zaman Guns N Roses gelse aklıma.

Biz o zamanlar hepten metalciydik aslında. Yarımız Metallica sever yarımız G N R’ı tutardı. Ama herkesin orijinal veya kopya illa ki bir Kings of Metal’i vardı. Manowar’la sevdik biz yalan yok. Sonra ayrıldı yollar ama güllerim hep yanımda kaldı. Kasım yağmuruyla içlenip ağlama diyenlere sen benim olabilirdin diye haykırdık. Ya sabır çektik kimi zaman gencecik aşklarda ama benim tatlı çocuğumdu her zaman en sevdiceğim.

Hiç beklemediğin bir dostun araması, yok yok en iyisi hep arasın diye beklediğin ama asla sana bakmayacağını bildiğin kızın çağırması seni doğumgününe, böyle saf ve beklenmedik bir his haftaya dinleyecek olmak en birinci sevdamızı… Avrupa nam anakarada ‘kuzeyde bir yer’lerde sekiz ila yirmi dakikada tükenmiş biletler.

Bugün birinci haftası biletlerin İstanbul’da ve hala bol bol var. Oysa ben o gün eminim yıllardır görmediğim bir sürü arkadaşımla karşılaşacağıma. Belki o kaset çektiğim kız da gelir kimbilir karanlıklardan hala çılgınsa bu yaşta.

İçim buruk yine de. Slash olmadan Duff olmadan sesi kısılır diye korkuyorum ama Axl’ın sesiydi güller ve silahları GNR yapan kuşkusuz. Efsane onca badireden, terapilerden, şarkılardan sonra şimdi de Çin’e demokrasi getirmeye geliyor.

Bekliyoruz efendim. Hep bekledik. Ve o tekrar geliyor…