Gülcan

Gülcan'ın okuldan bir arkadaşı vardı ama ciddi boyutta değildi arkadaşlıkları. Yeşil gözler etkiledi Gülcan'ı... Çukulatayı alıp çıktı, ablasının evine. Pazar akşamı da, yurda döndü.

Bir sonraki hafta sonu, ablası, mutfakta sofra hazırlarken ,"Aşağıdaki bakkalın oğlu... Seni beğenmiş, komşuya sormuş. Ama ben pek üzerinde durmayıp konuyu değiştirdim, kardeşim okuyor daha dedim" Gülcan belli etmemeye çalıştı ama içi titredi."Yeşil gözlü olan mı acaba " dedi. Ablası umursamaz tavırla "Yok sanırım, esmer olanı,öteki amcasının oğluymuş"dedi.Gülcan'ın içinde bir balon söndü sanki. Ablası, yüzünün gölgelendiğini fark etti,"Ne o birşey mi oldu, yanlış mı konuştum yoksa" "Yooo iyi demişsin, şu sıralar evlilik düşünecek durumda değilim" diye cevapladı ablasını Gülcan. İçinden de "Zaten ben de şans olsa...." diye söylendi...Ablasına gittiği zamanlar, artık hiç uğramadı o bakkala...

Okulu bitirir bitirmez,ablasının tanıdıklarından bir doktor talibi çıktı, evlendi onunla Gülcan...Kocasının kömür karası gözleri, o yeşil gözleri unutturdu.Bir aşk evliliği değildi ama sevdi kocasını.Hele "Emre"si doğunca daha bir bağlandı ona...

Ablasının ona geldiği birgün, iki kardeş balkonda sohbet ediyor, çaylarını yudumluyorlardı.Ablası birden"Bugün ne oldu biliyor musun? Hani bizim evin altında bir bakkal vardı ya, onun yeşil gözlü bir yeğeni vardı ya hani...Seni isteyen oymuş meğerse.Diş hekimi olmuş Ben o zaman yanlış anlamışım, ilgilenmediğim için sanırım. Annesi geldi, seni sordu. Ben de "Oooo kardeşim evlendi, çocuğu bile oldu " dedim. "Niye daha önce gelmediniz "dedim. Kadıncağız" Hiç sorma" dedi. "Ablası, kanser oldu; o sıralar, onunla uğraştık, geçen yıl da kaybettik kızımı, bu yüzden soramadık, o zaman okuyor demiştiniz"dedi. "Ne yapalım kısmet değilmiş" diyerek, gitti kadın...

Gülcan yüksek tondan bir kahkaha attı...Ablası "Ne oldu ayol, bu kadar gülecek" dedi. " Herşeyde bir hayır vardır, derler değil mi ablacığım?" diyerek , anlattı ablasına, yıllar önce; içinde, kısa süre de olsa yanıp sönen ateşi...

BİTTİ....