Güldük mü? - güldük.. (bir ilçe sineması hatırası)

Borusu zikzaklar oluşturmuş sobanın etrafındaki gençler...

80'lerden kalmaymış gibi duran bir popcorn makinesinin yanında başı örtülü bir teyzem (anadolu kadını)...

Bekleme salonu hiç parlamıyor şatafat yok.  Öyle ki aynanın kenarına (her ikisine de) yağlı boyayla yazılmış sinemanın adı beni Cmylmz kadar güldürüyor.  Sandalye ve masalar kahvehaneden çıkma gibi... 

Tuvaleti kullanmam gerekiyordu kapıyı açınca yanmıyor lambalar ve elini uzantınca akmıyor çeşmeler..  Fakat sular kesilirse diye bir su şişesi dolu bekliyor. Ne olur ne olmaz kamera var mı diye bir etrafı kolaçan ettikten sonra hem işime bakıyor hem de su şişesiyle ilgili yapacağım esprileri düşünmeye başlıyorum.  

Salon-2(zaten iki salon var) kokuyor. İnsan, mobilya, ter, nem. Sıvalar yer yer dökülmüş. Sinema perdesi gerçek perde olmalı ki pot duruyor. Koltuklar nostaljik, konforsuz minnak. Önüme biri oturmasın diye dua ediyorum(zaten üç beş kişi ancak vardı).

Bir örümcek ağı.. iki örümcek ağı... üç örümcek ağı derken başka göremiyorum. Biri tam görüş alanımda sinemayı izlediğim süre boyunca gözümün kaçacağı yerde.

4-3-2-1 Cmylmz fundamentals. Yanımda sevdiceğim. Güldük mü? Hem nasıl. Cem Yılmaz biliyor bu işi. Bir ara karnıma ağrı girdiğini bir ara da nefes alamadığımı hissettim. Güldük mü? -Güldük Hem nasıl.