Güle güle Haluk

Merhaba.. Bugün bir haber aldım… Nasıl içimi acıttı bilemezsiniz… Bir arkadaşımın vefat haberi idi bu. Dağların çılgın çocuğu sevgili Haluk gene dağa giderken aniden aramızdan ayrıldı. Bir daha dönmemek üzere dağlara gitti... 18 yıldır görmedik birbirimizi... Aslında birini sevmek için mesafeler engel değilmiş... Bugün anladım... Birini unutmak için de mesafeler bahane gösterilirmiş meğer… Çok değil 1-2 ay önce o canlı ve hep gülen sesiyle bana son esprini yaptı... Ve bu kez görüşmek üzere söz verdi bana… Hayata hep gülen pencereden bakardı. Her olayda bir espri nedeni bulur, bir fıkra anlatırdı mutlaka… Az gülerdi belki, ama çok güldürürdü herkesi… Rabbim sen de o’nu güldür lütfen… Gerçekte içinde ne yaşardı bilmezdik, kırgınlıklarını, kızgınlıklarını, nefretlerini değil sevinçlerini, kahkahalarını, şakalarını, fıkralarını paylaştı herkesle... Galiba insan yaşarken ne yaparsa, ölürken onu götürüyor... Arkadan konuşulanlar hayattayken yaptıklarınız… İyi bir nida bırakmak için, bir kez daha hayatımıza baksak ve yanlışlar varsa düzeltsek kendimizi... Başka bir şey değil, yalnızca arkamızdan iyi konuşulsun diye… Çünkü hayatımızın ne zaman başladığına nasıl biz karar vermediysek, bitimine de biz karar veremiyoruz. Bu nedenle güzel sözler, güzel davranışlar hiç ertelenmemeli... Yaşıyorken yaşamın ve yaşantımızdakilerin farkında olarak ve varlıklarına teşekkürler ederek sevgimizi söylemekten, hayata gülümsemekten, hoşgörüden, iyilikten kaçınmayalım, ertelemeyelim… Ölümün zamanı olur mu? Olmaz deriz inanlar olarak... Ama bu söz bazen ağza bile yakışmıyor... O daha gençti… Belki ne kadar yapmayı planladığı işler vardı... Onunla yaşayanların onunla yapmak istedikleri vardı… Hepsi yarım kaldı şimdi… Ne kadar yazık değil mi? İyi dindar, iyi Müslüman olmanın yolu iyi insan olmaktan geçiyor…Ya Rabbim takdir sana ait ama O iyi insandı… Allah’ım rahmetini eksik etme…

Biz de çocuktuk, bir şeyler öğrendik;
Bildiklerimizle övündük, eğlendik.
Şu oldu, bu oldu da ne oldu sonra?
Bir bulut gibi geldik, yel gibi geçtik.

Ömer Hayyam SANKİ..

Ölümün nefesi ensemde sanki,
Karanlık gecede kayboldum sanki,
Canımı tenimden söktüler sanki,
Bir deli rüzgarla savruldum sanki..