Gülen bir kadın, dünyaya bedel...

Gülen bir kadın, dünyaya bedel... Gülmek, sadaka vermektir çünkü. Gülmek, ömür uzatır. Gülen bütün kadınların, ömrümüzü uzattığı gibi... Fakir ama güler yüzlü insanların, sadaka yerine geçen gülüşleri gibi...

Gülen kadın; adamın, insanın içini ısıtır. O, yüreğini yaşama sevinciyle doldurur sevdiğinin...

Gülmek, gücün ve zekanın dışa vurumudur. Kendine güvenin, hayatla barışıklığın habercisi... Gözleri kadar yüreği de gülen bütün güzel kadınlar gibi...

Gülen kadında kompleks olmaz. Gülen kadın, kin beslemez. Öfkeye yabancılığı kadar; hoşgörünün kan kardeşidir o. Gülen kadın hem iyimser, hem umutludur. Yaşamın mucizelerinden haberli bütün insanlar gibi...

Esprili bir kadının gülmemesi mümkün mü? Ya da güler yüzlü birinin, şakadan, espiriden anlamaması?...

Gülen insan kötülük yapar mı? Analık duygusu, şefkati, merhameti mayasından, yaradılışından gelen kadın; çatık kaşlarıyla, kızgın ve öfkeli, anlayışsız ve bencil olur ui? Yok be kardeşim! Nasıl olsun?

Kadın ki, yaşamının kaynağı... Yaşam kaynağı kadın, asık suratlı, sevimsiz, gergin, kibirli haliyle mi yaradılışına daha yakın; yoksa hayatın cilvelerine gülüp geçerken, kendiyle dalga geçerken mi? Bence ikincisi... Ya sence?

Gülen bir kadın, dünyaya bedel elbette.

Allah dünyayı yarattı... Dünya yaşamla başladı... Kadın, yaşama can verdi... Allah " Ol! " dediğinde; kadın, çocuğu doğurdu... Çocuk büyüdü, çoğaldı, medeniyeti, uygarlıkları kurdu... Ve İnsanlık, tüm bunları analarımıza, kadınlarımıza borçlu...

Bunları bilen her kadına, ağlamak değil; gülmek yakışır elbette.

Bebek ağladı... Anası güldü... Anne olmuştu çünkü kadın... Hem çocuğunun, hem insanlığın anası... Tabi gülerdi kadın... Gülmek en çok kadına yakışıyordu... Ve gülen bir kadın, dünyaya değerdi...

Gülen bir kadın, dünyaya yenilir mi? Madem yenilmez... O halde gülen her kadın dünyaya bedel...

Mustafa Kemal Atatürk, " Bir Türk dünyaya bedeldir. " derken; belki de kadınları kastediyordu...

Neden olmasın?

Not: Yazıda kullanılan görsel internetten alınmıştır.