Gülmek Delikanlıyı Bozar

(1970’lerden bir anı)

 

Moliere demiş ki, “Beni isterseniz dövün, ama bırakın da önce istediğim kadar güleyim.” Oysa bizim memlekette güleni dövmek delikanlı raconudur.

 

Bu millet kendi kendine gülümseyenden bile gıcık kapıyor. Dışarıdaki bahar yağmurunun ve ara sıra parlayan güneşin keyfiyle yüzümde aptal ama mesut bir gülümsemeyle vapur iskelesinde beklerken, iri kara gözlü, sıkma başörtülü bir kadın yanıma sokulup, “Ne bakıyorsun öyle sırıtarak; çantayı kafana indirirsem bir daha sırıtamazsın” dedi. Neden olduğunu tam da bilemeden kıpkırmızı kesilmiştim; utanılacak bir şey yapmış değildim; yüzümdeki kızarma sanırım taşlanan gülümseyişimi savunamayışımın sıkıntısıydı. Olayın üstünden aylar geçtiği halde insan içinde gülümsemeye korkuyorum.

 

Geçen gün de okulda, etüt saatinde buna benzer bir olay olmuştu: Ben, sınavlarımı başarıyla bitirmiş olmanın dayanılmaz hafifliğiyle sevinçten uçarken, yüzümde gayet mutlu bir gülümsemeyle defterime çiçekler, dağlar, koyunlar ve kıvrılarak gelip bir kayalıktan aşağı dökülen küçük bir dere çiziyordum. Dereyi geçen tahta bir köprücük çizmeye başlamıştım ki nöbetçi öğretmen yanı başımda dikilip ensemden tutarak, “Deminden beri seni gözlüyorum; senin gibi iftihar listesine adını yazdırmış bir öğrenciye yakıştıramadım. Sırıtmayı kes ve dersini çalış” diyerek azarlamıştı beni. Ciddiyetin bekçisi gülümsemeyi sopalamıştı…

 

***

      

CİDDİYETİN KAŞLARI