Gülmeyi bilmek

Gülmeyi bilmek

İlk bakışta çok kolay gelir söylediğim sana. Öyle değil mi güzel okuyucum?

- Ne var bunda? İnsan gülmeyi de başkasından öğrenmez heralde? dediğini duydu kulaklarım.

İşin aslı hiç de öyle değil güzel arkadaşım. Bak, istersen ben sana işin doğrusunu anlatayım:

- Erkek adam çok gülmez! Biraz ciddi olsana! diye gülene çıkışılan bir ülkede gülmek, öyle hiç de kolay öğrenilmez.

- Bu gün çok güldük. Hayırdır inşallah! Çok ağlayacağız heralde diye gülmekten korkutulanlar, bilinçle ve sadistçe; kolay kolay gülmenin önemini, gülmenin değerini bilemezler.

- Çok gülmenin - kadınlara özgü - bir davranış olduğunu öğrenenler, hayat boyu içten bir kahkaha atamadan giderler, aslında niye geldiklerini hiç bilemedikleri bu dünyadan...

- Gülmeyi bilmek için kendinle dalga geçebilmeyi de, hayatla dalga geçebilecek beceriyi de ister yanında... Gerektiğinde ağlamaktan da korkmamaktır gülmeyi bilmek. Çünkü gülmenin sınırlarını ağlayan insanın da gözlerinden yaş gelir kişi farkına varmadan

- Gülmeyi bilmek zeka gerektirir. Gülmeyi ve güldürmeyi iyi bilen, iyi bir zeka sahibidir aslında. Çünkü o, hem hayatı yaşayan, yaşadığı hayatı damıtıp yaşamın özüne varan, üstüne üstlük, bütün bu olup bitenle dalga geçebilen, makaraya sarabilen olanı biteni; bilge adamdır kendisi

- Gülmeyi bilen insan, ne kendini, ne hayatı, ne toplumu olması gerektiğinden fazla ciddiye alır. Çünkü o, bu hayatta olan biten her şeyin fani, her şeyin geçici olduğunu bilecek kadar hayatın ve kendinin çoktan farkına varmıştır.

- Gülmeyi bilmek, en önce hayatı ve yaşamayı da bilmek demektir aslında. Çünkü ancak hayatı ve yaşamayı gerçek anlamda bilenler, acıya da, tatlıya da gülüp geçebilmeyi becerebilirler.

Yani sözün özü canım:

Gülmeyi bilmek, önce kendini bilmektir. Kendini bilen insansa, kendi güdük kalmış yanlarına gülmekten başkalarına gülmeye fırsat bulamaz. Başkasıyla uğraşacak fırsatı, zamanı bulamayan insan, bir tek kendini anlamaya, değiştirip, düzeltmeye odaklanır.

Çünkü canım: Kendi yanlışını bilemeyen, başkasının doğrusunu da kavrayamaz. Başkasının doğrusunu kavrayamayan da kendi yanlışına gülmeyi beceremez.

Kendine gülmeyi bilmeyen, kendine gülmeyi beceremeyense, geldiği gibi gider bu dünyadan... Üstelik, gök kubbede hoş bir sada bile bırakamadan kendinden...