Gülmeyi unuttuk mu?

Sokağa adım atıyorum, gülen bir tek yüz görmüyorum.

Kimse gülmüyor, gülümsemiyor.

Kimi dertten, kimi kibirden.

Dertten olanı anlıyorum da, kibirden olanı anlamıyorum.

İçimden, nesin kardeşim demek geliyor?

Zenginsen bana ne, akıllıysan bana ne, güzelsen bana ne, tahsilliysen bana ne, kralsan bana ne ?

Senden bir şey mi istedim, eline ayağına mı kapandım.?

Neden kasım kasım kasılıyorsun ?

Tifo mikrobu ikimizi de öldürür, bir araba çarpsa ikimiz de paramparça oluruz, ikimiz de er veya geç öleceğiz. Öyleyse bu azamet ,bu kibir niye?

Kadınlarımız bir, devlet dairesinde çalışanlar iki.

Asansöre biniyorsunuz , hanfendiye günaydın diyorsunuz, burnu bir karış havada , lütfen, " günaydın" diyor. Surat bir karış. Kardeşim insanız, günaydın diyoruz. Ne yapalım? Buz gibi duramayız ki.

Bir mağazada, bayan tezgahtardan, bir malın fiyatını soruyorsunuz Sanki Angelina Joli, suratınıza bile bakmadan büyük bir nazla, yirmi beş lira demek lütfunda bulunuyor. Sanki dansa gidelim dedim. Yahu mecburen fiyat soruyorum. Bunda ne var . Taciz mi ettim ?  Hayır.  Peki bu bir karış surat niye? B

Minibüse biniyorsunuz, şöföre bir şey soruyorsunuz, dayak yemiş gibi oluyorsunuz. Ne soruyorsun kardeşim, seninle mi uğraşacağım şeklinde cevap veriyor. 

Vapura biniyorsunuz. Masmavi deniz. Martılar uçuşuyor. Tavşan kanı çayınızı yudumluyoarsunuz. Keyfiniz yerinde.Karşınızdaki koltuklarda oturan herkesin yüzü turşu satıyor. Mutlu bir kişi yok. İçiniz kararıyor.

Vapurdan iniyorsunuz.Yolda yürüyorsunuz. Herkesin yüzü asık.

Yahu lütfen biraz gülün sevgili vatandaşım. Nedir bu surat.

Gülümsemek bu denli zor mu.?